SEARCH RESULTS

Dit is Anna (zij/haar, bi), queer activist, voormalig VN-jongerenvertegenwoordiger, vrijwilliger bij de Vlaamse Jeugdraad en vorminggever bij KLIQ. Gedreven door idealen en een diepe behoefte aan rechtvaardigheid bespreken we hoe klimaatrechtvaardigheid en mensenrechten, het Vaticaan en de anti-genderbeweging met elkaar verweven zijn. World peace incoming. ‘De fossiele brandstoffenindustrie en de anti-genderbeweging hanteren gelijkaardige strategieën,’ vertelt Anna. ‘Ze creëren zondebokken en verschuiven de aandacht van systemische problemen naar individuele verantwoordelijkheid. Waar BP (British Petroleum) de individuele "ecologische voetafdruk" centraal stelt, richt de anti-genderbeweging zich op de stigmatisering van queer personen. Het is een afleidingsmanoeuvre, een doelbewuste strategie om de werkelijke machthebbers buiten beschouwing te laten en hun eigen agenda te waarborgen.’ Dit is geen complottheorie. De term ‘ecologische voetafdruk’ werd geconcipieerd door marketinggigant Ogilvy & Mather in opdracht van British Petroleum, de reus die zichzelf graag neerzet als een kampioen van klimaatactie, terwijl het vrolijk zijn olieproductie opvoert. Door de verantwoordelijkheid te verplaatsen van de industriële sector naar consumentengedrag, wordt klimaatverandering gereduceerd tot een kwestie van individuele keuzes. Met onze katoenen boodschappentasjes en besparende waterkranen gaan we het tij keren. Intussen blijft het probleem systemisch, en dat vereist collectieve actie. Het huidige systeem veronderstelt dat we vertrouwen stellen in de integriteit van industriële actoren terwijl hun focus vooral ligt op zoveel mogelijk winst maken.. Zolang fossiele brandstoffen de basis van onze energievoorziening vormen, blijft de rechtvaardige duurzame transitie een illusie. Als we duurzaamheid vernauwen tot een individuele verantwoordelijkheid om in te zetten op alternatieven zoals zonnepanelen, elektrische auto’s en een afvalarme levensstijl, blijft het enkel toegankelijk voor rijkere klassen en betalen mensen in armoede en in landen in het Globale Zuiden opnieuw de prijs.  Terwijl overheden worstelen met de gevolgen van hun economische keuzes en de meeste bedrijven vasthouden aan het idee van eeuwige groei, wordt de grens van wat onze planeet aankan steeds duidelijker.  Ook de impact van de klimaatcrisis op de mensheid dringt zich steeds vaker op.  En toch, zelfs tegen de overmacht van de fossiele brandstofindustrie, die decennialang elke vooruitgang op het gebied van klimaatactie heeft gesaboteerd, is verandering mogelijk. Gerichte collectieve actie heeft de macht om wetten te herschrijven, om de regels van het spel te veranderen. Anna benadrukt dat de klimaatbeweging de kracht heeft om echt iets te veranderen: ’Deze beweging illustreert hoe collectieve acties van individuen, organisaties en sociale bewegingen op grote schaal resulteerden in een ambitieuzer klimaatbeleid en een snellere overgang naar hernieuwbare energie. Dat konden we ons een tiental jaar geleden niet voorstellen.  Dit soort grassroots-bewegingen en massamobilisatie zijn een katalysator voor verandering. Politieke agenda’s worden niet gevormd in de vergaderzalen van internationale conferenties, maar in het veld, waar mensen samenkomen en alternatieven durven te bedenken. Dit is waar echte transformatie begint.’ ‘M’n functie als VN-jongerenvertegenwoordiger bood mij de kans om een stem te geven aan jonge en toekomstige generaties: zij die als eersten de volledige impact van de klimaatverandering zullen ervaren. De urgentie die wij voelen, lijkt vaak niet te resoneren bij de huidige beleidsmakers. Zij vertellen ons dat we vertrouwen moeten hebben in de gang van zaken, terwijl we zien dat de rechtvaardige transitie voor hen geen prioriteit is en we maar moeten hopen dat toekomstige technologieën de wereld gaan redden - waar geen realistische indicaties voor zijn.’  ‘Jongeren hebben al heel wat vooruitgang geboekt op het gebied van klimaatrechtvaardigheid, waar ecologische en mensenrechtenkwesties samenkomen. Een voorbeeld daarvan is het rechtsadvies dat het Internationaal Gerechtshof (ICJ) momenteel formuleert over de verplichtingen van staten onder internationaal recht om huidige en toekomstige generaties te beschermen tegen de negatieve effecten van klimaatverandering. Dat advies komt er door het initiatief van een groep pacifische studenten en een wereldwijde groep jonge activisten, World’s Youth for Climate Justice, die hun overheden verantwoordelijk willen stellen om hun toekomst te beschermen.’ ‘Wat zijn de juridische gevolgen voor staten die aanzienlijke schade aanrichten door hun daden of nalatigheid? Hoe raakt dit de mensen die door klimaatverandering worden getroffen? Door staten verantwoordelijk te houden voor hun ontoereikende reacties, onderstrepen we de noodzaak voor regeringen om omvattende strategieën te ontwikkelen die de gevolgen van klimaatverandering verzachten en de rechten van kwetsbare groepen beschermen.’ De uitdagingen waarmee we geconfronteerd worden, zijn met elkaar verweven: van de bedrijven die textielarbeiders in Cambodja geen leefbaar loon betalen, tot de anti-genderideologen die strijden tegen vrouwen- en LGBTQIA+ rechten. Dit zijn geen geïsoleerde fenomenen, maar symptomen van een diepgaand probleem binnen ons systeem van eindeloze economische groei. Hoe kunnen we een maatschappij omvormen zodat die binnen de grenzen van onze planeet werkt, waarbij sociale rechtvaardigheid centraal staat? ‘Het is belangrijk om de onderliggende dynamiek te analyseren. Wat zijn de drijvende krachten? Welke mechanismen verklaren de betrokkenheid van zo veel uiteenlopende landen tegen gelijke rechten? Waarom spreken politici zich uit tegen de rechten van queer personen? Waarom worden vrouwenrechten teruggedraaid? Gaat het hier om geld, om macht? Of is het geworteld in een geloof of een ideologie?’ De anti-genderbeweging is veel meer dan alleen een verzameling losse, transfobe individuen. Het betreft een georganiseerde, transnationale beweging met een duidelijke agenda die ondersteund wordt door invloedrijke organisaties met substantiële financiële middelen. ‘Deze beweging zaait angst en antagonisme om politieke macht te verwerven. De wortels van de anti-genderbeweging liggen in religieuze ideologieën, waarbij het Vaticaan een cruciale rol vervult in zowel het ontstaan als de verspreiding van deze ideologie. Daarnaast zien we dat Amerikaanse evangelische denominaties die anti-gender sentimenten verspreiden naar landen als Oeganda.’ Het concept ‘genderideologie' wordt naar voor geschoven als symptomatisch voor de morele verdorvenheid van het Westen, als een vorm van ideologische kolonisatie die westerse waarden oplegt aan de rest van de wereld.  'Wanneer we de positie van de Europese Unie over Gaza onder de loep nemen – de onvoorwaardelijke steun aan Israël – en de illegale praktijken waarbij mensen aan onze grenzen letterlijk de zee worden ingeduwd om daar te sterven, wordt de onhoudbaarheid van het huidige systeem manifest. Mensenrechten zijn een universeel principe, maar de realiteit van het huidige beleid weerspiegelt dat niet. Deze institutionele hypocrisie ondermijnt de geloofwaardigheid van de EU en voedt daarmee het discours van de anti-genderbeweging. Uiteindelijk  zijn het altijd de kwetsbaarste mensen die de prijs betalen.’ Het Vaticaan speelde een sleutelrol in de opkomst en verspreiding van het concept 'genderideologie'. Deze constructie, die gendergelijkheid en -studies pathologiseert als gevaarlijke ideologie, ontstond uit angst voor de groeiende internationale erkenning van vrouwen- en LGBTQIA+ rechten, culminerend in de VN-conferenties in Caïro (1994) en Peking (1995). Het Vaticaan interpreteerde de erkenning van seksuele en reproductieve rechten als een directe bedreiging voor de fundamenten van het traditionele gezin, de rol van moederschap en de verankering van patriarchale waarden. De anticipatie dat deze rechten zouden resulteren in de legalisering van abortus en de normalisering van homoseksualiteit, mobiliseerde een reactionaire beweging gericht op het terugdraaien van progressieve verworvenheden. Bovendien beschouwden ze de toenemende invloed van internationale organisaties als de VN als een directe aanval op hun eigen macht en invloed.  ‘Onder de vlag van çavaria, de belangenbehartiger van LGBTI+ personen, biedt hun advies- en vormingscentrum KLIQ educatieve workshops aan voor queer organisaties. We hebben ook een aanbod van vormingen en ondersteuning voor professionals in bedrijven, hulpverlening, overheden, scholen… maar daar krijg je heel andere dynamieken. Als ik in gesprek ga met queer mensen, hoef ik niet uit te leggen dat anti-LGBTI+ haatspraak stijgt, er een groeiende tegenbeweging is,… Niet-queer groepen moet je echt wakker schudden met cijfers en feiten en hen de reële impact van hun woorden en daden te laten zien. Mensen zonder ervaring met een gemarginaliseerde politieke positie, reduceren de discussie vaak tot ‘vrijheid van meningsuiting’ en vergeten de gevolgen voor mensenlevens - van de speelplaats tot op het werk. Van hoe mensen op straat worden aangesproken, tot wat journalisten schrijven.’ ‘De workshops binnen de beweging zijn vaak heel verbindend. Queer mensen krijgen tools om met het gepolariseerde maatschappelijke debat om te gaan, maar leren ook de bredere sociopolitieke context te begrijpen. De anti-genderbeweging opereert op verschillende fronten: politiek lobbywerk, beïnvloeden van wetgeving, desinformatie verspreiden via sociale media en verdeeldheid creëren. Miljoenen euro's stromen naar deze organisaties vanuit een mengelmoes van bronnen, van rijke conservatieve families en stichtingen tot religieuze instellingen en zelfs sommige westerse regeringen.’ ‘Door internationale conferenties bij te wonen, deel te nemen aan protesten, door queer verenigingen aan het werk te zien, door de systemische aard van bijvoorbeeld transfobie te herkennen, zie ik steeds duidelijker dat iedereen een rol kan spelen. Er bestaat niet zoiets als één juiste manier om maatschappelijke verandering teweeg te brengen. Iedereen die zich daarvoor inzet, op erg verschillende manieren, kan een verschil maken. Het verbinden van die stemmen, daar ligt de toekomst.’ Anna Paeshuyse: https://cavaria.be/medewerkers/anna-paeshuyse-zij/haar Tekst Biem D'hondt Foto Marijn Achten

Je wordt geboren en je wordt ingedeeld als jongetje of meisje. Maar die woorden zijn niet genoeg, we handelen alsof we deze termen bij elke gelegenheid moeten bekrachtigen. M of V, je eerste schreeuw is nu sterk en ondeugend of lief en schattig. Daarna volgen kleuren, speelgoed, kleding en haardrachten. De beste manier om gelukkige en goed aangepaste burgers te produceren. Dit dominante discours over binariteit rechtvaardigt de medische benadering van intersekse kinderen. De genitaliën van kinderen worden chirurgisch aangepast zodat ze netjes passen binnen de biologische normativiteit.
 Vanwaar die menselijke tragedie om onszelf onvrij te maken? Hoe klauw je uit het moeras, het burgerlijke vagevuur? Intersekse verwijst naar de 1.7% van de wereldbevolking die niet voldoet aan de conventionele definities van mannelijk of vrouwelijk, bekend als ‘Differences in Sex Development’ (DSD). Van ongeveer 137 miljoen mensen vallen geslachtsdelen, hormonen of chromosomen buiten de traditionele opvattingen van mannelijke en vrouwelijke lichamen. Sommigen weten niet dat ze intersekse zijn, voor anderen is het duidelijk bij de geboorte en weer anderen ontdekken het rond de tijd dat de puberteit zou moeten beginnen. Ik sprak met An Verleysen, bestuurslid van Intersekse Vlaanderen.
 Ze vertelt over de kern van een dieper, onuitgesproken probleem: de ongevraagde en dikwijls onnodige chirurgische 'normalisering' van intersekse lichamen. ‘De medische benadering is vaak gericht op het 'corrigeren' van intersekse lichamen, alsof er iets aan hen mankeert dat gefixt moet worden. Intersekse baby's die geboren zijn met ambigue geslachtsdelen worden routinematig geopereerd om hun gezonde anatomie er normaler uit te laten zien. Onomkeerbaar. Voordat ze zelfs hun eerste woorden hebben gezegd,’ verklaart An. ‘Het is een simplistische oplossing om te denken dat je complexe vraagstukken rond fysieke variaties kunt oplossen met een operatie. Het ware probleem van intersekse personen ligt dieper: het is moeilijk om te aanvaarden dat sommige mensen inherent verschillen van wat wij als 'normaal' beschouwen. En dat, misschien, is onze grootste angst: geconfronteerd worden met wat we niet begrijpen, met het andere.’ Vaak beschouwen we vakgebieden zoals geneeskunde en rechtspraak als inherent objectief, ongevoelig voor partijdigheid. Ontdaan van emotie, het domein van de logica. Maar medische condities en anatomische variaties worden pas erkend als een probleem dat opgelost moet worden wanneer we collectief besluiten dat dit het geval is. Het binaire idee dat mensen uit twee geslachten bestaan, weerspiegelt de heersende sociale en culturele normen van een specifiek tijdperk. ‘Als ik morgen ga sporten dan word ik gediscrimineerd op basis van mijn hormonen. Stel, ik win een wedstrijd en ze nemen mijn bloed af, dan word ik geweigerd. Dat overkwam 800 meter olympisch kampioen Caster Semenya. Als atleet met een hoge natuurlijke testosteronspiegel, werd ze uitgesloten van deelname. Ze stapte naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHVRM) in Straatsburg en het Hof oordeelde dat het verbod op discriminatie en het recht op privacy zijn geschonden.’ Vrouwelijke seksualiteit bestaat uit de mogelijkheid om gepenetreerd te worden. Dat zijn de heersende sociale en culturele normen die weerspiegeld worden in de medische wereld en maatschappij. Penis-in-vagina (PIV) seks wordt als blueprint gebruikt om als vrouw ‘normaal’ en ‘gezond’ te kunnen functioneren. ‘Coralie Smeers, een intersekse vrouw, werd op 15-jarige leeftijd onder druk gezet om vaginoplastie te ondergaan, een operatie die haar vagina zou construeren, hoewel ze perfect gezond was. De ingreep was bedoeld om haar lichaam aan te passen aan een zeer beperkte visie op seksualiteit, namelijk penetratieseks. Ze ervaarde ernstige complicaties en ondraaglijke pijn na de ingreep, die haar uiteindelijk in een rolstoel deed belanden,’ vertelt An. Coralie stapte naar de rechtbank en het Brusselse hof van beroep veroordeelde het ziekenhuis voor het uitvoeren van deze onnodige en experimentele operatie zonder voldoende informatie en psychologische steun aan te bieden. Veel mensen krijgen nooit de waarheid te horen over hun intersekse kenmerken en degenen die dat wel doen, krijgen vaak de instructie om het aan niemand te vertellen. Omringd door een cultuur van geheimhouding waar schaamte je als je stille schaduw volgt.
 Maar ook ‘officieel’ ben je onzichtbaar, want wettelijk besta je niet in België. Hier zegt je geboorteakte dat je m/v bent. Dan verhuis je beter naar naar onze buurlanden. In Nederland is er een ‘geslacht kan niet worden bepaald’ categorie, in Duitsland en Oostenrijk mag je ‘x’ aanduiden en ook Denemarken is meer open-minded. In Malta hoeft het geslacht niet bij de geboorte aangegeven te worden, tot wanneer het kind zelf kan en wil kiezen. ‘In het dagelijkse leven kan ik kiezen om zichtbaar te zijn of niet. Vaak hoor ik: “An, je ziet het niet, dus zwijg erover.” Maar het is juist die onzichtbaarheid die me de ruimte gaf om zelfvertrouwen op te bouwen zonder constant geconfronteerd te worden met mijn anders- zijn. Het ongevraagd toekennen van de ‘x’ aan een pasgeboren intersekse kind is ook geen geschenk. Dat kan discriminatie in de hand werken en staat haaks op de vrijheid die we als intersekse gemeenschap nastreven. We zijn op zoek naar oplossingen die individuele keuzevrijheid bieden, zoals de mogelijkheid om zelf te beslissen of en hoe ons geslacht wordt geregistreerd. M’n intersekse vrienden, the ones that don’t pass, hebben geleden onder pesterijen, discriminatie en onbegrip. Sommigen willen net hun ‘v’ behouden als bevestiging van hun vrouwelijke identiteit, mét baard. Wat mij betreft mogen de geslachtsaanduidingen volledig verdwijnen.’ Waarom houden we vast aan de tweedeling van geslacht? De biologische binaire verdeling is toch gevallen, niet? De vicieuze cirkel ontstaat doordat de samenleving een stigma creëert rond lichamen die niet passen binnen de binaire verdeling van geslacht. Als reactie hierop probeert de geneeskunde deze lichamen te ‘corrigeren’ om ze te laten passen binnen de binaire normen, waardoor het probleem dat de samenleving zelf heeft gecreëerd, wordt ‘opgelost’. Dit leidt tot een situatie waarin de medische praktijk de sociale stigma’s versterkt in plaats van de natuurlijke diversiteit van geslachtskenmerken te erkennen en te vieren. Instagram: @intersekse Facebook: @intersekse https://www.interseksevlaanderen.be/ Tekst Biem D'hondt Foto Marijn Achten

Leopold L (hij/hem). Dat staat op z’n naamplaatje als we elkaar ontmoeten op B Curious in Oostende. Ik ben heel slecht in het onthouden van namen, maar deze alliteratie staat voor altijd in m’n geheugen gegrift. Ringetje in het rechteroor, stralend de zaal vullend, verliet hij het ijzersterke bolwerk van seksuele en gendernormen. Dit is Leopold Lindelauff, voorzitter van ‘Ertussenin’, de vereniging voor en door leden van de Bi+ gemeenschap in Hasselt. Biseksualiteit is een identiteit die vaak onzichtbaar, onbegrepen of afgewezen wordt. Zowel in de hetero- als in de LGBTGIA+ wereld worden bi personen geconfronteerd met stereotypes, vooroordelen en discriminatie. Hoe kun je bi zijn en jezelf zijn en je trots voelen over je identiteit? Je bent losbandig, wordt hyper-geseksualiseerd, hebt altijd zin in een trio, mannen zijn niet bi, je bent niet queer genoeg en als je een langdurige relatie hebt met iemand van het andere geslacht dan is dat indicatief voor je ‘echte’ seksualiteit of identiteit. Het binaire denken is de neiging om de wereld in tweeën te delen en onze complexe wereld te categoriseren, te vereenvoudigen en te ordenen volgens tegenstellingen zoals ying/yang, lichaam/geest, man/vrouw. Maar wanneer we betekenis toekennen aan die categorieën als positief of negatief, leidt dat tot vooringenomenheid. Het binaire denken is nuttig voor computers, maar schadelijk voor de echte wereld, omdat het leidt tot reductieve en polariserende beslissingen die complexiteit en diversiteit negeren. Daarom moeten we op zoek naar alternatieven zodat meer dan twee dingen tegelijkertijd kunnen bestaan. Hoe identificeer je je als queer persoon? "Mens, dat is wat ik ben, een mens die van mensen houdt, zonder onderscheid te maken tussen geslacht of gender. Die levensvisie is zo bevrijdend en maakt mij echt los van alle conventies waartoe ik verplicht zou zijn.” Wat was je motivatie om de vereniging 'Ertussenin' op te richten en een community te creëren? “Mijn eigen worsteling met m’n seksuele oriëntatie - waar ik weinig begrip en steun voor kreeg - deed me beseffen dat er een plek moest zijn voor mensen die, net als ik, zich aangetrokken voelen tot mensen ongeacht hun geslacht of gender. In Nederlands Limburg merkte ik dat dit zelfs binnen de regenbooggemeenschap (behalve bij bi’s) lastig en overbodig werd gevonden. Toen ik naar België verhuisde was Regenbooghuis Limburg nog in een opstartfase én bestond er ook geen vereniging voor mensen zoals ik. Al snel had ik contact met anderen waar die behoefte en nood ook aanwezig waren. Sommigen voelden zich al snel beter in hun vel, en sterker, na een paar gesprekken met gelijkgestemden. Ze hadden nooit eerder over hun seksuele oriëntatie gepraat of iemand ontmoet die hetzelfde voelde. Dat maakte me duidelijk dat een vereniging voor biseksuele personen in Limburg noodzakelijk was. De enige andere bi-vereniging in Vlaanderen was in Antwerpen, eerdere initiatieven elders waren snel weer verdwenen.” Hoelang bestaat ‘Ertussenin’? “De vereniging ‘Ertussenin’ is officieel opgericht op 22 december 2013. Ik was al sinds augustus 2012 vrijwilliger in het Regenbooghuis, maar dat was niet hetzelfde als deel uitmaken van de bi-gemeenschap. Veel mensen, ook binnen de regenboog gemeenschap, ontkenden of negeerden het bestaan van biseksuele mensen.” Welke uitdagingen zijn je uit het begin van het project bijgebleven en voel je dat er nu een positieve evolutie is naar acceptatie toe? "Onze gemeenschap werd vaak ontkend, genegeerd, als ‘een fase’ of zelfs als verraders gezien. Ook kregen we wel eens het verwijt ‘voor de gemakkelijke weg’ te kiezen zodra we een relatie met een persoon van het andere geslacht hadden. Het was niet gemakkelijk om als deel van de regenbooggemeenschap gezien te worden, integendeel. Onze energie ging dus in eerste instantie naar de interne gemeenschap (lht). Daarom richtten we onze aandacht binnen de bi werkgroep van çavaria, die we mee opgestart hadden om de Vlaamse bi gemeenschap te kunnen bereiken, in eerste instantie op het stoppen van de interne discriminatie. Deels is dat gelukt, maar we zijn er nog niet. Zolang er een machtsstrijd is binnen onze gemeenschap, blijft het moeilijk. Maar we geven niet op.” Hoe ziet jouw ideale relatie eruit? “Ik heb mijn ideale relatie al gevonden. We steunen en respecteren elkaar zonder dat geslacht of gender daar een allesbepalende rol bij spelen. Elkaar graag zien, samenzijn, delen, dat is voor mij genoeg. Ik sta ook open voor relaties met meerdere mensen tegelijkertijd, zoals ik in het verleden ook al heb mogen ervaren. Communiceren, in monogame en niet-monogame relaties, is essentieel. Dat kan soms lastig zijn, maar het is beter dan zwijgen en elkaar pijn doen.” Zou je met een tijdmachine naar het verleden of naar de toekomst gaan? “Ik vind tijdmachines fascinerend. Ik heb er zelfs een verhaal over geschreven. Ik zou graag naar de tijd van Jezus van Nazareth gaan om te zien wat er echt gebeurd is. Om - met de kennis van nu - te zien en te horen wat er waar is van de verhalen in alle heilige boeken. Mijn opvoeding is behoorlijk kerkelijk en gelovig geweest, m‘n pubertijd maakte daar uiteindelijk een einde aan. Sindsdien verbaas ik me over de wijze waarop mensen hun hele leven, hun hele doen, laten bepalen door regelgeving vanuit een religieuze overtuiging of een kerkelijk instituut.” “De toekomst lijkt me ook interessant, maar ik vrees voor de klimaatveranderingen. Toch blijf ik liever in mijn eigen tijd. Terugkijkend ben ik op een ideaal moment in de geschiedenis geboren. Een tijd zonder oorlog, althans waar wij wonen, met een toename van welvaart. Helaas ging dat ten koste van andere landen en culturen, het leegplunderen van grondstoffen, ten koste van die bevolking. Desondanks ben ik blij dat ik kan zijn wie ik ben in een vrij land. Ik heb andere landen kunnen bezoeken en nooit in slavernij geleefd. Een tijdmachine zou daar niets aan veranderen. Ik zou wel een andere wereld en een andere mens willen zien. De geschiedenis leert ons echter dat de kans daarop zeer klein is.” Instagram: Ertussenin Website: Ertussenin Tekst: Biem D'hondt Foto's: Marijn Achten

Francine en Marleen zijn de covoorzitters van ‘De Roze Bink’, de Limburgse vereniging voor LGBTQIA+ mensen met een beperking. We ontmoetten hen in het Hasseltse regenbooghuis, waar ze hun ervaringen met ons deelden. Dit is het gesprek met Francine. De Roze Bink “De Roze Bink is een vereniging die elke maand diverse activiteiten organiseert voor holebi’s, transgender en intersekse personen (LGBTQIA+) met een beperking. Deze variëren van museumbezoeken, een picknick, tot poëtische lezingen. We willen de leefwereld van onze mensen vergroten en hen in contact brengen met de samenleving. Ook het taboe rond seksualiteit en handicap moet doorbroken worden. Daarom nodigden we vorig jaar Aditi vzw uit, een organisatie die personen met een beperking en ouderen begeleidt in hun zoektocht naar seksuele dienstverlening en intimiteitsbeleving. Een van de leden van de Roze Bink vertelde hoe ze gebruik maakt van deze dienst.”  Eerst krijg je een consultatiegesprek met een medewerker van Aditi vzw, die geeft advies en informatie. Je moet ook rekening houden met een wachttijd van 8 tot 10 maanden, omdat er een grote vraag is naar seksuele dienstverlening en een tekort aan opgeleide sekswerkers. Het consultatiegesprek is niet gratis, de prijs is afhankelijk van je persoonlijke situatie.  “Voor veel van de Roze Binken is het vinden van een partner een uitdaging dus willen we de mogelijkheid bieden om hun gevoelens te delen en relaties op te bouwen. Wanneer ik met hen praat, merk ik dat ze vooral bezig zijn met relaties en seks, of het ontbreken daarvan.” “Marleen, mijn covoorzitter, maakte me enthousiast voor de Roze Bink. Hoewel ik geen uitgesproken activist ben, zet ik me in voor mensen met een beperking. In Hasselt protesteerde ik mee tegen beloftes die niet werden waargemaakt, zoals die van gladde kasseien, die toch bobbelig bleken te zijn. Dat is voor mij een ramp, want dan heb ik twee morfinepleisters nodig om de pijn te verdragen.  Daarnaast deel ik ook getuigenissen via GRIP vzw, de mensenrechtenorganisatie van en voor personen met een handicap.” Het meisje van de buren “Toen ik acht jaar oud was, werd ik voor het eerst verliefd op het meisje van de buren. Ze had prachtige haren en een heerlijke lach. De reactie daarop was zo heftig dat ik naar de psychiatrie werd gestuurd, waar ik elke dag pillen moest slikken die me zouden ‘genezen’. Maar dat lukte natuurlijk niet en tot vandaag proef ik nog steeds die bittere smaak in mijn mond. Ondanks twee huwelijken voel ik me nog altijd aangetrokken tot vrouwen, pas heel laat durfde ik te laten zien wie ik echt ben.” Voormalig staatssecretaris Sarah Schlitz, met wie Cavalier Queer binnenkort een gesprek heeft, diende een wetsontwerp in om conversiepraktijken te verbieden. De Ministerraad heeft dat wetsontwerp op 28 oktober 2023 goedgekeurd. Dit verbod is een krachtige daad om de slachtoffers te beschermen tegen dit symbolische, psychologische en soms fysieke geweld. Het is ook een signaal aan de rest van de samenleving dat degenen die niet ziek zijn niet behandeld moeten worden. De beperking en de handicap “Ik kreeg te maken met allerlei gezondheidsproblemen, zoals een CVA (herseninfarct), hersenontsteking, fibromyalgie, een ontsteking van het ruggenmerg, infecties, een gebroken rug en uiteindelijk de diagnose MS (Multiple sclerose, een chronische aandoening van het centrale zenuwstelsel). De dokter zei dat ik nooit meer zou kunnen lopen, maar ik liet me niet kennen. Ik weigerde naar huis te gaan totdat ik zelfstandig naar het toilet kon gaan. Dat was mijn doel. Ik bracht dag en nacht door in de gym, vastbesloten om weer te kunnen stappen. Ik ging toen heel ver over mijn grenzen, maar ik kon aan niets anders denken. Nu kan ik weer korte stukjes lopen, maar elke dag als ik wakker word, moet ik de pijn weer trotseren. Het duurde twee jaar voordat ik kon accepteren dat ik een rolstoel nodig had.” Benidorm Bastards “Het regende die dag, dus we zetten onze scootmobielen onder het afdak van het café. We plaatsten die zo, dat iedereen kon passeren. Ondanks toestemming van het personeel kregen we kritiek van een boze, wat zeg ik, rázende man. Hij schreeuwde dat we naar Spanje moesten verhuizen, de ‘Benidorm Bastards’. Met onze ‘luxe voertuigen’ palmden we het terras in. Ik repliceerde dat hij gerust de sleutel van mijn scootmobiel mocht hebben, als hij ook mijn benen wilde ruilen. Niet alle beperkingen zijn (even) zichtbaar en we krijgen vaak te maken met vooroordelen en discriminatie. Ik word regelmatig geconfronteerd met onbegrip en zelfs vijandigheid.” “Toegankelijkheid is cruciaal voor ons. Als we naar Brussel gaan, dan nemen we het openbaar vervoer. In Hasselt is dat geen probleem, maar het aankomststation moet ook toegankelijk zijn en onze bestemming mag niet te ver van het station zijn. Ik heb een gratis abonnement van De Lijn, net zoals Marleen, maar we mogen er niet op met onze scootmobiel. Met de manuele rolstoel geraken we dan weer niet tot aan de bushalte. Onze ‘luxe voertuigen’ zijn noodzakelijk voor onze mobiliteit. We willen ook gewoon deel uitmaken van de samenleving.” De Lijn is in december 2023 schuldig bevonden aan structurele discriminatie tegenover mensen met een handicap. De burgerlijke rechtbank in Mechelen heeft de Vlaamse vervoersmaatschappij veroordeeld voor inbreuken op het VN-verdrag inzake de rechten van personen met een handicap en voor inbreuken op het gelijkekansendecreet van 10 juli 2008. De rolstoelgebruikers die naar de rechter stapten, klaagden aan dat De Lijn hen niet voldoende toegang gaf tot het openbaar vervoer. Omdat niet elke bus of tram beschikte over een oprijplaat, omdat sommige chauffeurs weigerden om hen op te pikken of omdat ze niet met hun scootmobiel op de bus of tram mochten. De rechter oordeelde dat er te veel gelijkenissen waren tussen de verschillende casussen om toeval te zijn. Recht op zelfbeschikking “Ik heb besloten om in het voorjaar naar een serviceflat te verhuizen. Op die manier behoud ik de mogelijkheid om zelf te kiezen waar ik woon en hoe ik mijn leefruimte inricht. Ik wil ook zelf mijn spulletjes uitkiezen, die me dierbaar zijn. Als ik nog een paar jaar wacht, dan kan ik misschien geen beslissingen meer nemen en moeten mijn kinderen dat voor mij doen. En dan moet ik alsnog verhuizen, maar dan zonder inspraak. Momenteel kan ik nog anticiperen op een MS-opstoot, voel ik wanneer ik hulp moet vragen. Maar over een paar jaar kan dat helemaal anders zijn, want ik ga zowel fysiek als mentaal achteruit. Er komt een moment waarop ik wellicht niet meer in staat ben om adequaat te reageren. Het omarmen van mijn recht op zelfbeschikking is voor mij een manier om regie te houden over m’n leven en de keuzes die ik maak.”  Instagram: @derozebink Facebook: derozebink Mail: derozebink@gmail.com Tekst: Biem D'hondt Foto's: Marijn Achten

Queer Women Within the Paradigm of Sexual Objectification: A Literary Study on the Intersection Between Ethics and Literature. De scheiding tussen het ‘voor’ en het ‘na' van belangrijke gebeurtenissen is niet altijd duidelijk. Soms is het een kwestie van tijd voordat de volledige impact van zo’n ontwikkeling duidelijk wordt. En soms weet je het meteen. We spreken elkaar de dag na de Nederlandse verkiezingen. Ook al zit de extreem rechtse partij in Vlaanderen niet in de regering, toch is de verwerping van de gelijkwaardigheid van alle mensen genormaliseerd. Het denken en debatteren over fascistische concepten hebben deze geleidelijk meer legitiem en acceptabel gemaakt voor een breder publiek. Als je gelooft dat een open uitwisseling van meningen en ideeën, als een soort van vanzelfsprekend pad naar de zegeviering van de beste standpunten leidt, dan kom je bedrogen uit. Ik las ooit dat democratie sterft in de schijnwerpers, niet in donkere achterkamers. In tijden zoals deze is het des te meer van belang om zorg te dragen voor elkaar, om niet enkel stil te staan bij hoe we de ander bekijken, maar ook hoe we naar onszelf kijken. Welke structuren we zelf (onbedoeld) overnemen en hoe we een tegenwicht kunnen bieden. Gelukkig kan de gelijkwaardigheid van alle mensen zich op verschillende manieren uiten. Ik spreek met Anke Tilley (zij/haar) die in haar thesis Queer Women Within the Paradigm of Sexual Objectification: A Literary Study on the Intersection Between Ethics and Literature een hiaat binnen het ethisch debat rond seksuele objectivering verkende, namelijk het gesprek aan representatie van queer vrouwen. “Mijn thesis ontstond vanuit mijn verontwaardiging over de vaststelling dat het huidig ethisch debat rond seksuele objectivering zich voornamelijk richt op heteroseksuele relaties. Op die manier worden de ervaringen van queer vrouwen bijna geheel buiten beschouwing gehouden. Bovendien hebben die ethische discussies de neiging om gendergerelateerd te zijn en worden objectiverende houdingen bijna altijd toegeschreven aan de relatie van mannen tot vrouwen. Deze gendering van seksuele objectivering leidt binnen patriarchale samenlevingen al snel tot essentialiserende stereotypen, waarbij er wordt aangenomen dat de  objectifier  een man is en de objectified een vrouw. Maar hoe zit dit bij queer vrouwen? In hoeverre is seksuele objectivering ook van toepassing voor hun taalgebruik, houding en standpunten? Hoe kunnen queer vrouwen omgaan met de belemmeringen van seksuele objectivering als ze sociaal gepercipieerd worden als de objectified ? Hoe beïnvloedt die sociale perceptie hun blik tegenover hun partners?  Het huidig ethisch debat erkent namelijk niet de specifieke dynamiek, machtsstructuren en complexiteit waarmee queer vrouwen te maken hebben in relatie tot seksuele objectivering. Door de maatschappelijke verwachtingen te weerstaan en hun eigen identiteit te omarmen, verstoren queer vrouwen traditionele machtsverhoudingen en gender rollen binnen een patriarchaal kader. Dit opent nieuwe perspectieven en mogelijkheden binnen het ethisch debat, waarbij queer vrouwen enerzijds een unieke rol spelen in het vormgeven van een meer inclusieve en genuanceerde benadering van dit vraagstuk. Anderzijds legt het ook structuren bloot binnen de queer community waar er wel nog sprake is van problematische vormen van seksuele objectivering.” Voor haar onderzoek analyseerde Anke enkele literaire werken, niet enkel om te zien hoe in die romans seksuele objectivering tussen queer vrouwen onderling in kaart wordt gebracht maar vooral ook om te zien welke ethische vragen daaruit voortkwamen. “Mijn onderzoek werd simultaan verrijkt maar ook gelimiteerd door de romans die ik uiteindelijk gevonden had. Wat ik steeds in mijn achterhoofd moest houden, was dat ik slechts enkele thema’s en problematieken binnen dit ethisch debat kon blootleggen aan de hand van mijn selectie. Het was niet realistisch om te verwachten dat ik dé antwoorden of dé oplossing zou vinden. Laat staan dat ik algemene beweringen of alomvattende uitspraken kon maken over seksuele objectivering tussen queer vrouwen onderling. Mijn thesis was op die manier zeer exploratief. Uiteindelijk hebben mijn onderzoeksvragen nóg meer vragen opgeleverd in plaats van louter antwoorden.” “Één van de zaken die ik heb meegenomen uit mijn bevindingen is dat het huidig debat rond seksuele objectivering niet zomaar rechtstreeks toegepast kan worden op de realiteit van queer vrouwen. Dit wordt onder andere duidelijk wanneer je bijvoorbeeld kijkt naar de manier waarop Jeanette Winterson’s Written on the Body  onthaald werd. In deze roman wordt de genderidentiteit van de naamloze verteller namelijk bewust niet gespecificeerd, waardoor critici de objectiverende blik van de verteller tegenover de vrouwelijke geliefde op verschillende manieren interpreteren. Dat roept dan weer vragen op over hoe de interpretatie van seksuele objectivering verandert afhankelijk van de gepercipieerde genderidentiteit van de verteller. Hoe beïnvloedt de genderidentiteit van de objectifier  de manier waarop seksuele objectivering wordt begrepen en ervaren? De ene groep critici was er steevast van overtuigd dat de verteller een man was, aangezien zij in het narratief een dominante, possessieve houding tegenover het vrouwelijk lichaam lazen. De andere groep critici lazen dan weer methaphors of sameness  tegenover het vrouwelijk lichaam, waardoor zij geneigd waren om de verteller te interpreteren als een vrouw of als een lesbische vertelstem. In hun ogen werden mannelijke paradigma’s toegepast als een vorm van vermomming. Als je die twee uitgangspunten bij elkaar plaatst, houdt dat dan wel nog steek? Mocht het huidig debat wel rechtstreeks toegepast worden, leidt dit vervolgens tot een vicieuze cirkel waarin een queer vrouw, die een andere vrouw objectiveert, gezien zou worden alsof zij een patriarchale houding aanneemt door middel van een ‘vermomde’ male gaze . Die vicieuze cirkel kan je enkel doorbreken door een start te bieden aan een nieuw ethisch debat. Een debat dat de sociaal geconditioneerde positie van vrouwen erkent zonder dat de transformerende kracht van queerness wordt overschaduwd.”   Haar onderzoek liet haar echter niet enkel kennismaken met seksuele ethiek maar stond ook nauw in verbinding met haar eigen zoektocht als queer vrouw en de complexe relatie tussen haarzelf en haar queerness.  “Toen ik me stapsgewijs bewust werd van mijn queerness, heb ik dat deel van mijn identiteit enkel in stilte vorm gegeven. Dit niet vanuit schaamte, niet vanuit maatschappelijke normen of een bekommernis om hoe anderen mijn identiteit zouden percipiëren maar wel vanuit een allesoverheersende angst dat ik ooit een andere vrouw zou objectiveren, net zoals sommige mannen dat met mij hadden gedaan. Een beklemmend gevoel dat ik een dergelijke blik onbedoeld zou overnemen. De onrust die daaruit voortkwam, zorgde ervoor dat mijn queerness vele vormen aannam. Ik stortte me in literatuur, ging talloze keren in gesprek met mezelf en liet gedachten in en uit me vloeien. Tot de stilte, hoe zacht en veilig ze ook aanvoelde, onhoudbaar werd. Mijn thesis was een manier om die angst in de ogen te kijken. Om dialoog te stimuleren. Om open te breken.”  “Mijn grootmoeder heeft me vanop een afstand doorheen die angst en twijfel zien bewegen. Toen ik nog volop in mijn onderzoek verwikkeld was, bezocht ik haar wekelijks. Ze weet al langer dan vandaag dat ik queer ben, of nou ja, in gesprekken met haar gebruik ik nog regelmatig het label biseksueel als ik mezelf omschrijf. Een label dat voor haar iets meer behapbaar aanvoelt. Persoonlijk wentel ik mezelf zowel rond biseksualiteit als queerness. Ze komt zelf uit een meer conservatieve omgeving en, hoewel ze nooit expliciete uitspraken deed, voelde ik wel aan dat ze bepaalde aannames had over de queer community. Toen ik echter mijn queerness niet meer voor haar achterhield, twijfelde ze er geen seconde aan om mij en mijn identiteit te omarmen. Ze vertelde me dat het gender van een partner haar niet uitmaakte, zolang die persoon maar goed voor me zou zijn. Sinds die tijd voeren we regelmatig open gesprekken over de queer community en mijn eigen zoektocht. Het heeft haar zeker energie gevergd om deze gesprekken aan te gaan, om uit haar comfort zone te stappen en aan introspectie te doen. Vandaag de dag stelt ze uit zichzelf voorzichtig vragen en denkt ze met me mee. Vanuit een grootmoeders liefde, kinship  en empathie kan ze haar aannames stilaan achterwege laten. Het voelt hoopgevend aan dat iemand van haar leeftijd zo zorgvuldig aan zichzelf kan werken. Daarvoor – en voor ontelbare andere redenen – zal ik haar altijd dankbaar zijn.”  “Doorheen de jaren is het belang van dialoog en connectie steeds duidelijker geworden. Mijn thesis is ontstaan door in dialoog te gaan met literatuur, de velen die hun ethisch-feministische blik reeds over het debat rond seksuele objectivering hebben laten glijden en met mezelf. Maar een dynamisch ethisch debat zal pas vorm krijgen door buiten mezelf te treden, door gesprekken met de bredere community te voeren, door elkaar accountable  te houden en zorg te dragen voor elkaar. Daar hoop ik met dit interview een ingang tot te geven.”  “Hoewel mijn zoektocht zeker nog niet tot een einde is gekomen, probeer ik in verbinding te blijven met mezelf en mijn eigen lichaam. Sinds enkele jaren dans ik Braziliaanse zouk, een relatief intieme partnerdans. Een losse doch technische dansstijl die vele vormen kan aannemen; traag en intiem of snel en speels. Een dansstijl waar respect en consent hoog in de vaandel wordt gedragen. Ik kan niet spreken voor heel de zouk scene,  aangezien elke instructeur en community hier hun eigen invulling aan geven, maar ik heb zouk steeds ervaren als een inclusieve dansomgeving. Het fijne is, dat er in principe geen mannenpassen of vrouwenpassen bestaan. Je hebt leiders en volgers, die elk dan weer in symbiose kunnen treden. Ikzelf ben een volger omdat dit me de kans geeft om even niet na te denken en om elke minuscule aanraking van de leider een vervolg te geven. Ookal is de zouk community nog steeds een vrij heteronormatieve space, geeft dit wel een vrijere invulling van wat het betekent om te leiden of te volgen in een dans. Zouk heeft voor mij geholpen om in verbinding te staan met mijn lichaam en met mijn zachtheid dankzij de veilige, sensuele maar niet seksuele omgang met elkaar.”   Anke Tilley (zij/haar) wentelt zich rond literaire fictie, seksuele ethiek en zachtheid. Ze studeerde binnen de Letteren en Gender en Diversiteit en sinds haar afstuderen zet ze zich in voor een meer inclusieve en diverse literaire sector, waar elke betrokkene zich veilig kan voelen. In de toekomst hoopt ze stapsgewijs een duurzame oplossing te vinden voor grensoverschrijdend gedrag in de literaire sector. Thesis: Queer Women Within the Paradigm of Sexual Objectification : A Literary Study on the Intersection Between Ethics and Literature. Instagram: @anke__t Tekst: Biem D'hondt & Anke Tilley Foto's: Marijn Achten

‘Queer as being about the self that is at odds with everything around it and that has to invent and create and find a place to speak and to thrive and to live.’ -bell hooks In Belgium it’s undoubtedly a windy, rainy, squally day. Meanwhile, in Spain, the cultural capital of the Costa del Sol is honouring its reputation. As the end of October approaches, the sun beats down, and my pants cling to my legs. We arrived very early, yet ended up being an hour late because Málaga and easy parking goes together like a man and a woman. Scurrying across the dry Guadalmedina river bed, past buildings with doors so large they must be made for giants, we meet up in the El Ejido university district. Meet Evelyne Rigaud (she/ they “but ‘she’ because I don’t want to make things more complicated”), artist, performer, globetrotter. Short-shaven hair. I emphasize this because she is the first woman here with short hair and an androgynous look. “I was initially confused too, coming from France. I wondered, how can I recognize queer people? They don’t conform to the same ‘stereotypes’ here. The guys go to the bars in Torremolinos, and there’s a vibrant scene for them in musea, galleries and theatres. As artists, they aren’t actively seeking you out, but they share space just fine if you approach them. They do move things forward.” Imagine a cage. A wooden cage, wrapped in cellophane. A person trapped inside. A voice, accompanied by a soundtrack. And a whole lot of rage. This is ‘A u O’, Evelyne Rigaud performing a fierce critique on the social construction of gender in binary society. The performance "The cage represents how I've felt since I was little, in a society where you have to fit in. Girl or boy, pink or blue, princess or superhero, from the moment we are born we are separated in society, education, language... into two groups or categories. Through the journey of a day in my life, I address the issue of gender from my personal experience, using my body and space.” "In the morning, as I wake up and get dressed, that's when the choices are imposed upon us. Through the voice-over, I tell the story of having to choose between pink and blue, boys and girls. I decide to wear a black shirt and step into the cage. Going through the motions, I experience loneliness, frustration, and sadness. Soon, I find myself screaming. Eventually, exhaustion sets in, and I collapse on the cage floor. Desperate to break free, I attempt to poke a hole, just trying to breathe through it. Later I’m out of the box, I’m home, putting on some music to relax. Yet the voices return, people insisting I make a choice, pink or blue, and the outside world begins to trickle back in.” In their recent last performance, water played a significant role, allowing her to cleanse her face continuously. We touch briefly on religion: “Why would you baptize your child? We’re not religious. If you want, I can pour some water on the head of the child, you don’t need the church.” I contemplate whether the use of water is an unconsciously internalized process. Revered as a purifier in many religions, water holds the ability to cleanse both the body and the soul. In Christianity, it's especially powerful, symbolizing a new beginning or rebirth. Whether someone immerses themselves in a river or water is poured on a baby's head, it signifies the commencement of life - a fresh start on a spiritual journey. The motivation “How can I connect with people? Amid the Covid pandemic I found myself unable to travel and work. I sought another way to communicate with people. Combining art and activism wasn’t an active choice - it’s simply my story. I became obsessed with understanding what the binary construct meant for the lives of women and LGBTQIA+ individuals. Upon my return to Spain, I started thinking about work that could convey that profound experience.” The performance illuminates the autobiographical roots of Evelyne’s work, delving into their private emotions. She also trusts in the redemptive potential of the public airing of such tribulations, as a ritual of healing. “When I prepare a performance, my grandmother’s voice echoes in my head, calling me ‘ma petite princesse’, a term I despised. She persistently adorned me with pink. My mom made me put it on, urging politeness. So, I always delay preparing because I don’t want to feel all these emotions. I thought this process would be to be therapeutic, that this rollercoaster would subside, but it persists.” The redemption “I hope to touch someone in the audience or prevent people from bullying others. Some insist there is no discrimination, as they don’t perceive this without experiencing it. My aim is to raise awareness among those who don’t see it. I feel a strong solidarity with the younger generation. As a teenager, witnessing something like this would have made me feel connected.” “I cherish interacting with the audience, some of their questions are very specific - and repetitive. ‘Have these things actually happened to you?’ Yes, when I go to the gym, to a restaurant, have to pick a restroom. This inquiry often comes from straight individuals, queer people typically understand without asking, they know what you’re talking about. Surprisingly, I’ve had cis straight men share how they, too, felt confined growing up - not allowed to cry, play with certain toys, restricted by societal norms like ‘that’s for girls’.” The catalyst “Seeing Marc Montijano work has been a great learning experience. His works delve into critique of capitalism. I’ve taken part in several of his performances, where our bodies are exposed, but our faces remain hidden. Whenever there’s a performance in Málaga, I make it a point to participate in people’s performances, eager to observe how different artists approach and execute their work.” Can we see you in these works? “Yes, my butt will be in CAC [kak]!” (Lots of laughter) The CAC is the Centro de Arte Contemporáneo in Málaga. The future “I would love to travel across Spain or France, anywhere really, and also during Pride Month, to perform in different cities. My ultimate hope is that one day I won't have to perform this anymore. If that day comes, it means we’ve reached a point where’s it’s no longer necessary to talk about this. That would make me very happy.” Liminality “On one side, it feels like a superpower because I feel safe walking alone, especially at night. From a distance, I appear as just another guy strolling down the street. However, as people get closer and can see or hear me talking, the atmosphere shifts. They start staring, whispering, making comments… It becomes uncomfortable, or even dangerous. Within a few seconds, the perception shifts from being seen as a man to being regarded as an “unlabeled thing”: man/woman/lesbian/trans? I am acutely aware of this because it has been a recurring experience for the last 20 years, occurring at least a couple of times per week. While I try not to dwell on it, I must admit that, at times, it annoys me and affects me. I yearn for a world where people don’t concern themselves so much with how others present. Instead of attempting to label and fit individuals into boxes, I wish for a more respectful and open approach to gender expressions.” Evelyne Rigaud is available for bookings through @e_and_art on instagram and evelyne-rigaud.com . “The portable cage weighs around 15 kilograms, when packed, it’s about the length of skis. I currently travel with it on buses and, in the future, perhaps on planes.” Text: Biem D'hondt Photo's: Marijn Achten

'Be visible, be yourself, be inspired’, dat zijn de kernwoorden bij het evenement ‘B Curious’. Dat is ook wat Isabel (zij/haar) en Tim (hij/hem) uitstralen. Zij zijn beiden medewerker socioculturele activiteiten bij çavaria en de drijvende kracht achter alle evenementen. De zevende editie van ‘B Curious’ zal op 23 september plaatsvinden in De Grote Post in Oostende. Dit valt samen met Bi Visibility Day, het wereldwijd evenement waarop bi+ activisten de schijnwerpers richten op biseksualiteit en de rechten van de gemeenschap. In Oostende kun je proeven van verschillende workshops en activiteiten. Je vindt het volledige programma op www.cavaria.be/bcurious2023 , deelname is gratis (ook de lunch en drankjes) maar inschrijven is verplicht zodat je eventuele noden kunt aanduiden. Tim en Isabel bundelen hun krachten samen met een team van enthousiaste vrijwilligers om ervoor te zorgen dat het evenement toegankelijk is voor iedereen. Ze bieden workshops aan die een breed scala aan onderwerpen behandelen, van nieuwkomers in de bi+ gemeenschap tot creatievelingen die geïnteresseerd zijn in zeefdrukken of haken. Er zijn ‘Queer talks’ waar je je eigen ervaringen kunt delen, een tentoonstelling van Cavalier Queer, een panelgesprek (waarbij CQ ook als deelnemer aanwezig zal zijn) en rustmomenten. Tim: 'Via çavaria horen we een symfonie van stemmen van beleidsmedewerkers, vrijwilligers, diverse verenigingen en onze bruisende gemeenschap. Neurodivergentie is sterk aanwezig binnen LGBTQIA+, dus hebben we zorgvuldig samengestelde briefings opgesteld voor de deelnemers. Deze briefings, met extra aandacht voor mensen met autismespectrumstoornissen (ASS), dienen als een kompas, zodat iedereen weet hoe de dag zal verlopen. Ons pad naar inclusiviteit kent veel kruispunten. We leggen de puzzel bijvoorbeeld altijd op die manier dat onze evenementen voor de deelnemers helemaal gratis zijn, inclusief lunch. We willen drempels tot het minimum beperken, en we zijn ons ervan bewust dat reiskosten en andere uitgaven al een last kunnen zijn.’ Isabel: ‘Ik had hiervoor een job bij een jeugdwerkorganisatie rond verkeersveiligheid en verantwoord rijgedrag. Door m’n werk daar ben ik gevoelig voor bepaalde aspecten. Het valt me bijvoorbeeld op dat bij evenementen, ongeacht hun omvang, water vaak dezelfde prijs heeft als alcohol. Het lijkt misschien een kleine verandering, maar water duidelijk toegankelijker maken dan bier bijvoorbeeld, dat geeft zo’n sterk signaal.' Na een persoonlijke rondleiding en meeting met Jens praten we nog even na op de trappen bij de Grote Post. Isabel en Tim beschrijven hun job met een glimlach op het gezicht. ‘Het is een geweldige baan, alhoewel er momenten van stress kunnen zijn, vooral tijdens de drukkere periodes. Maar het is ontzettend bevredigend. Met de evenementen die wij organiseren kunnen we ruimtes creëren voor personen die anders geen of toch niet snel een veilige(re) ruimte vinden. Voor veel van onze deelnemers is het vaak een uitdaging om plekken te vinden waar ze zichzelf kunnen zijn en gelijkgestemden kunnen ontmoeten. Zo zien we vaak een grote en diverse groep mensen samenkomen. We voelen ons bevoorrecht om nu en dan iemands eerste stappen onderweg naar zichzelf te mogen aanschouwen. De warmte en de verbondenheid die dat met zich meebrengt, maken dit tot bijzondere momenten.’ Tim en Isabel zijn twee sociale duiven, soms met een echt duivennest - daarover kun je ze de 23ste bevragen - met wondermooie tatoeages. Tims komt van the house of dis , Isabels tattoo is van poksflok . Instagram : Belangenverdediger van LGBTI+ personen in Vlaanderen en Brussel : @cavariavzw Isabel Deflem : @flemdebelisa Tim Choin : @timchoin Tekst : Biem D'hondt Foto's : Marijn Achten

Sinaasappel, suiker, eieren, amandelmeel, dat zijn de ingrediënten van de heerlijke cake die ons verwelkomt. “Wil je er een bolletje ijs bij? Vegan?” vraagt Luc (hij/hem), waarna ‘onze’ stemcontrole even verloren gaat, een oorverdovend ‘JAAA’ volgt, en daarna, tevreden gesmikkel. Met een gemberdrankje en koffie schuiven we buiten aan tafel. “Welke koffie wil je?” “Wat heb je?’” “Alles!’” Het zet meteen de toon voor ons gesprek. “We zijn alles (geweest): vegan, vegetarisch, flexitarisch.” Ook als het gaat over queer-zijn, is het keuze, of het niet moeten kiezen, wat vrijheid geeft. Peter (hij/hem) vertelt over Sam Killermann, mede-creator van TheSafeZoneProject.com , een gratis bron voor LGBTQIA+ en ally trainingscurricula, cursussen en activiteiten. “Sam is een cis hetero man met een feminiene genderexpressie, waardoor iedereen automatisch denkt dat hij gay is. Daarom is hij die dingen gaan onderzoeken, op z’n website kun je gratis de schematische voorstelling van de Genderbread Person downloaden. Hij heeft ook boeken geschreven die mij ontzettend veel inzicht hebben gegeven. M’n identificatie is heel duidelijk, ik ben man en val op mannen, maar m’n genderexpressie is fluïde. Killermann introduceerde dat idee van het genderspectrum. Na vijftig jaar had ik het gevoel dat ik de toelating kreeg om te zijn wie ik ben. Ik dacht daarvoor altijd dat je moest kiezen, maar kiezen is verliezen. Als je het ene kiest, valt het andere weg. Dat was een zeer beperkende gedachte.” Peter Platel, onder meer bekend van De Wakko Kapper kapsalons, en ooit de eerste Vedic Master voor Deepak Chopra in België, is nu vooral (collage)kunstenaar. Hij stelt binnenkort - van 8/08 tem 3/09 - ‘More Queer Perspectives’ tentoon in de Kunstgalerij Grote Markt in Antwerpen. Peters meesterschap in compositie resulteert in sensuele, krachtige beelden, berustend op het wegknippen van de oorsprong, het wegsnijden van wat de essentie van het beeld vertroebelt. Een methodisch en geleidelijk proces dat hem toestaat z’n beeldelementen te ontknopen, wars van bronnen, verhalen en associaties. Die elementen worden symbolen, beladen met eigen betekenissen en context. “Wat me fascineert aan collage is het vermogen om door het recyclen en combineren van bestaande beelden, die oorspronkelijk niet voor elkaar bedoeld waren, een nieuw narratief te kunnen creëeren. M’n reeks over de doodstraf werd tentoongesteld tijdens het ‘Queer Was Here • Arts Festival’ van Musea Brugge. Gespierde mannenlichamen met afbeeldingen van zintuigen zoals een oor, of een mond, op de plek waar je een hoofd verwacht. Daarnaast koos ik voor vlinders, die staan voor beweeglijkheid, verandering, levendigheid en ik bracht ook bloemen en planten aan, die symbool staan voor groei, leven en levenskracht. Hiermee wilde ik ruimte vragen voor begrip, empathie en communicatie. Het was mijn intentie om een boodschap over te brengen die verder gaat dan ‘eenvoudige’ oppositie tegen de doodstraf, maar een pleidooi voor een meer menselijke en compassievolle benadering van gerechtigheid.” De betekenis is niet inherent aanwezig in het kunstwerk zelf, maar wordt eerder bepaald door de conventies en symbolische systemen die in een bepaalde cultuur worden gebruikt. Kunst is daarmee niet alleen een esthetische ervaring, maar ook een culturele en sociale praktijk die diep verankerd is in deze samenleving waarin zij wordt geproduceerd en geïnterpreteerd. “Soms deel ik expliciete uitleg over m’n werk, soms ook niet. Een artiest ‘moet’ van mij niet veel. Het is mijn intentie om werken te creëren die uitnodigen tot reflectie, niet om mijn gelijk te halen maar om bij de toeschouwer vragen op te roepen. Wat gebeurt er in jouw hoofd? Waarom denk jij anders dan ik en waar kunnen we elkaar tegenkomen? Wat kunnen we van elkaar leren? Kunst heeft de unieke capaciteit om die introspectieve processen te stimuleren. Door kunstwerken uit het verleden te onderzoeken en te begrijpen waarom ze destijds werden gemaakt, ontstaat er een contextueel begrip en een kritische dialoog met het verleden. Als mijn werk mensen aanzet tot onverwachte denkpatronen, dan ervaar ik dat als heel positief.” Z’n collages worden complexe symbolen die een diepere betekenis hebben binnen een specifieke culturele context. Repressie laat sporen na. We zijn meestal generaliserende wezens die op automatische piloot de bochtige wegen in ons hoofd rechttrekken. Maar Peter is ‘brave’. Ik zoek naar synoniemen voor moedig en krijg een lijstje: dapper, kranig, standvastig, vastberaden. Maar het is meer dan dat. Elk beeld, laag na laag, geeft een kleine showcase van de waarden en persoonlijkhe(i)d(en) van de maker. Gedeeltelijk ontsluierd, gedeeltelijk verborgen. Elk beeld geeft je lagen informatie over verleden en heden, en wie hij is, over heiligdommen en eigenaardigheden, hoop en verdriet, pogingen om te bewijzen dat we bestaan en min of meer in orde zijn. de mix in deze series is ontroerend, de strakke regie en de heldere kleuren laten ons schitterende momenten zien. Je kunt zien hoeveel licht er nodig is, hoe we onszelf troosten, als een soort schild dat je in staat stelt om aanvallen af te weren. “Ik ben momenteel alweer opnieuw in de verkennende fase voor een nieuwe serie kunstwerken die sterk verbonden is met het concept ‘traditie’. Dit als reactie op de homofobe en antidragretoriek waarin vaak geschermd wordt met ‘traditie’, dat komt er langs mijn oren uit. Het is toch niet omdat iets ‘altijd’ zo geweest is dat alles altijd zo moet blijven? Dus ik vroeg me af hoe ik traditie op een manier kan benaderen die tegelijk ook heel queer is. Ik heb het gevonden!” Wij weten wat het is, maar dat is voor een volgend interview. Lunes stormt wild blaffend de tuin in, onzichtbare indringers worden op hun plaats gezet. We bezoeken Peters atelier, rek na rek gevuld met oude magazines, nog oudere paperassen, antieke handgeschreven partituren, extravagante schoenen, biscuit beeldjes, (Skins) feather-lined shoulderpads, en een kooi vol SM-mannekes. Wordt vervolgd. Website : peterplatel.be Instagram : @peterplatel & @queercollageart Tekst : Biem D'hondt Portretfoto's : Marijn Achten Foto artwork : Peter Platel

Het was woensdagmiddag, een warme lentezon scheen op de stad. Wachtend aan de overkant van de straat bij een grasveldje, met toegeknepen ogen, versteen ik als een trol in het eerste zonlicht. Ik interview Nance (die/hun/hij/hem) over hun bibliotheek Project Madrigal . Als (queer) uitleendienst in Antwerpen, met een missie om een ontmoetingsplaats met literatuur te verweven, koestert Project Madrigal boeken als tijdloze artefacten die ons verbinden met de stemmen van voorheen. Net zoals trollen hun vorm veranderen onder de zon, ondergaan verhalen een metamorfose wanneer ze opnieuw worden gelezen in het licht van moderne inzichten. “Fictie uit vroegere tijden moet geplaatst worden binnen de historische context waarin ze tot stand kwam. Vaak deel ik met anderen: ‘Dat is een uitstekend boek, maar het einde kun je beter overslaan.’ Om aan censuur te ontkomen en toch te kunnen publiceren, was het noodzakelijk om een negatief einde aan het verhaal te breien. Of om bijvoorbeeld een ‘mannelijke savior' te introduceren. Queer liefde was meestal bedekt of dubbelzinnig. Nu zijn er aanzienlijk meer boeken, zeker in het Young Adult genre, die eindigen met een positieve noot. Dat was niet het geval in de jaren 60, 70 en 80. Toen ik als tiener op zoek was naar queer boeken, waren er geen speciale 'roze' secties waar deze boeken geselecteerd stonden. (lacht) Er was een boekje dat het concept van een lesbisch koppel uitlegde aan kinderen aan de hand van hamstertjes. Dat boekje heb ik ook meegenomen en het bevindt zich nu in mijn eigen collectie.” De historicus, in tijden van koloniale expansie, koos verhalen die de agenda van die dagen dienden. In een tijdperk waarin de maatschappij de overheersing van mannen en de ondergeschiktheid van vrouwen aanmoedigde, smeedde hij een geschiedenis die vooral de mannen in de schijnwerpers zette. “Het idee van trollen die veranderen in steen wanneer ze worden blootgesteld aan zonlicht komt vaak voor in volksverhalen en fictie, maar dit komt niet overeen met de realiteit zoals we die kennen.” Dat is wat A.I. me weet te vertellen. Misschien zijn het niet enkel trollen, maar ook verhalen die zich in het zonlicht openbaren, hun stoffige bladzijden veranderend in gesteente, twijfelend op de grens van realiteit en fantasie. “Mijn expertise strekt zich uit over boeken geschreven door queer (POC) auteurs, boeken met een geschiedkundig karakter, zowel fictie als non-fictie en feminisme. De zoektocht naar kinderboeken was een uitdaging op zichzelf, net zoals het invullen van de blindspots in de collectie. Er was ook aanzienlijke vraag naar informatie en boeken over aseksualiteit. Mensen komen dikwijls nog aarzelend en met een gevoel van schaamte. Intersekse is vaak het onderwerp geweest van fetisjisme. Als er al over werd geschreven, had het vaak een sciencefiction karakter, en kwalitatieve fictie was schaars. Ben je bekend met het theaterstuk 'De Geur van Bloedend Gras', geschreven en opgevoerd door Emmanuelle Verhagen en geregisseerd door Aafke Bruining? Dit markeert een positieve verandering. Ook informatieve boeken over intersekse, samen met boeken over neurodiversiteit wil ik een prominente plaats in de uitleendienst geven.” De noodzaak om boeken van vroeger te bewaren en te herlezen weerspiegelt de wens om te begrijpen waar we vandaan komen, om te leren van degenen die voor ons kwamen. De verhalen van nu kunnen anders zijn - gevormd door een veranderende samenleving en een steeds diverser literair landschap - maar ze vinden hun wortels in de erfenis van degenen die deelden wat toen nog niet vanzelfsprekend was. Terwijl de wereld (d)evolueert, bieden deze boeken een venster, een glimp van de strijd en triomfen van degenen wiens stemmen lange tijd in de schaduw hebben gestaan. Het verbannen van boeken blijft een actueel onderwerp. Terwijl dat vroeger vooral een wegwijzer was naar ondeugd, gaat het in de VS vooral over boeken met LGBTQIA+ onderwerpen, anti-racisme, en boeken die - bewust fout - gelabeld worden als pornografisch, om de verwijdering ervan te rechtvaardigen. “Activisme heeft een cruciale rol, de verworven rechten waar hard voor gestreden is, kunnen altijd afgenomen worden, zoals we zien in Italië, Hongarije en Polen. Wat mij opvalt, is dat de hedendaagse problematiek vrijwel identiek is aan de zaken die mijn grootmoeder hoorde in de jaren 70 en 80. De focus van de (haat)retoriek verschuift naar verschillende groepen en onderwerpen, maar de bewoording blijft onveranderd. Tegenwoordig ligt de nadruk sterk op trans personen en niet-binaire personen. Deze tegenstemmen krijgen zelfs een podium in invloedrijke instituten, zoals de recente lezing over ‘transgenderisme’ aan de Universiteit van Antwerpen. Dit baart me zorgen, omdat ouders die vragen hebben over hun kinderen die mogelijk met deze kwesties te maken hebben, onjuiste informatie kunnen krijgen tijdens die lezing. Hierdoor gaan ze met verkeerde inzichten en handvaten naar huis, wat niet positief bijdraagt aan de ontwikkeling van hun kinderen. Ook binnen onze eigen gemeenschap ervaren we transfobie. Als we deze problematiek niet binnen onze eigen gemeenschap kunnen aanpakken, hoe kunnen we dan verwachten dat we bredere veranderingen in de samenleving kunnen bewerkstelligen? Stone Butch Blues brengt ons terug naar de jaren 70, een tijd doordrenkt met politie-invallen, vakbondsrellen, de Vietnamoorlog, Stonewall, detransitie, neo-pronouns (zie/hir) en meer. Feinberg illustreert hoe Jess' ervaringen met aanranding en trauma hun relaties beïnvloeden. Het boek is geschreven om een probleem bloot te leggen, om bewustwording te stimuleren. Het gaf aan waarom het zo belangrijk was om de Stonewall ‘uprising’ te doen. Het draait om het gegeven dat iemand zei: ‘nu is het genoeg geweest’. Dat zorgde voor een domino-effect en leidde uiteindelijk tot het verwerven van homorechten. Deze zaken mogen we niet vergeten. Zodat we, wanneer de tijd komt, terug kunnen grijpen, maar ook onze blik kunnen verruimen, zonder de blindspots van toen.” “Het idee dat je iets bouwt dat niet gecommercialiseerd moet worden, lijkt wel uitgestorven” - Olivia Laing “Project Madrigal steunt niet op subsidies, maar werkt volledig met wat mensen ons schenken. Naast m’n eigen collectie krijgen we soms boeken en organiseren we af en toe fondsenwervingsacties, en verkopen vegan maaltijden om geld op te halen. De website wordt ontwikkeld door vrijwilligers die zichzelf hebben aangeboden. Ze bouwen de website vanaf nul, zonder kosten aan te rekenen. Ik bewonder hun inzet, anders had ik dit nooit financieel kunnen realiseren. Ik wou ook dat de code open source zou zijn, hoewel dit de zaken enigszins gecompliceerder maakt. Mijn doel is om andere grassroots organisaties in staat te stellen deze te gebruiken om hun eigen collecties op te zetten. Ik werkte samen met Johanna M Pas (zhij) bij ‘Kartonnen Dozen’. Vrijwel meteen daarop kwam de lockdown. Johanna zat vast in Portugal, bestellingen stroomden binnen, ik was omringd door duizenden boeken en ik had zo weinig ervaring met de boekenwinkel, dat was intens. Ik stond letterlijk in de boekwinkel met FaceTime, vragend: ‘Ik kan dat boek nergens vinden, waar moet ik het zoeken?’ Johanna nam me digitaal mee door de winkel, ‘Misschien ligt het daar, oh nee, toch niet, probeer eens daar.’ In de tijd dat ik daar werkte, heb ik enorm veel geleerd. M’n visie voor het project is sterk gevormd door Johanna, voor zhij was dat onder andere Kartonnen Dozen en een safe space en voor mij de bibliotheek. M’n ideaalbeeld omvat een soort archief, vergelijkbaar met het ‘ Fonds Suzan Daniel ’, het Belgische LGBT+-archief- en documentatiecentrum. Ik streef ook naar een ontmoetingsruimte met volledige toegankelijkheid, een plek waar de gemeenschap zich op haar gemak voelt. Dat zal de Peperfabriek worden in september. Het is mijn wens dat dit project niet slechts iets is dat ik van begin tot einde vormgeef, maar eerder iets dat gezamenlijk kan worden opgebouwd, waarbij iedereen een rol kan spelen. De community mag de leiding nemen. Kruisbestuivingen zorgen ook voor educatie. En die boeken, die kunnen daar een rode draad in zijn.” Instagram Project Madrigal: @projectmadrigal Website: https://www.projectmadrigal.be/ Instagram Nance van Kasteren: @dragonflyke Tekst: Biem D'hondt Foto's: Marijn Achten

Trap of lift? We klauteren de trap op, want waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan? De trap blijkt net iets hoger te klimmen dan verwacht en onze benen trillen van voldoening wanneer we genieten van het uitzicht over Gent. Ik spreek met Uwi (die/hun), sierlijk, welbespraakt en zo innemend dat ik m’n vragen vergeet. De tijd lijkt hier stil te staan, maar vliegt eigenlijk voorbij. Het zonlicht schildert de muren, zorgvuldig uitgekozen planten verfrissen de ruimte, het is een bijzonder mooie en serene kunstmatige constructie waar ik me heel graag door laat indoctrineren. Uwi was een tijd woordvoerder voor ‘Wel Jong’ en geeft nu vormingen over inclusie en diversiteit. Opgepoetste slogans maken zo plaats voor onderzoeken, vragen, twijfels en openingen. Die vormingen gaan onder andere over de aandachtspunten bij het opstellen van vacatures; laten mensen stilstaan bij racisme, stellen vragen bij verschillende soorten discriminatie; microagressies en openlijke agressie, zowel bij bedrijven als tijdens bewustwordingscampagnes. Hoe buigen we de toekomst om? “Ik had lang niet gedacht dat ik beroepsmatig zou praten over zaken zoals anti-racisme. Jaren na m’n werk bij ‘Wel Jong’ stuitte ik op de job die ik nu heb: het geven van vormingen over inclusie op de werkvloer. Hier kreeg ik de verantwoordelijkheid voor thema's zoals racisme, discriminatie en validisme. Dat is dikwijls heel concreet, als je bijvoorbeeld vacatures opstelt, vormen we onze beeldcultuur en bepalen we mee hoe de wereld om ons heen wordt afgebeeld en wie zich hierin als publiek kan herkennen. Maar ook wat het betekent om ‘meer diverse’ vrijwilligers aan te trekken? Als je diversiteit binnenhaalt die op jullie lijkt, dan heb je eigenlijk geassimileerde diversiteit. Wil je een weerspiegeling van de maatschappij, maar hoe ziet jouw maatschappij er uit? Waar publiceer je je vacatures? In lokale weekbladen? Wat is dus je doelpubliek? Als een bedrijf inclusiestappen wil nemen, moet dat heel doelgericht gebeuren. Simpelweg ‘nee zeggen tegen discriminatie’ is niet voldoende. Concrete handvaten zijn nodig, geen vage tips.” Uwi groeide op in een open sfeer, met vrienden en een jeugdhuis die samen met hen ‘anders’ dachten. Veilig om hun seksualiteit in vrijheid te ontdekken, zonder angst voor (al te) negatieve reacties. Een wereld van vriendschap en verbeelding waar liefde teder mag zijn. “Tot mijn 18e was ik niet zo bezig met m’n afkomst. Ik ben geadopteerd en groeide op in een klein dorp. Mijn sociale omgeving was overwegend wit. Mensen zeiden vaak dat ze me niet als een persoon van kleur zagen. Nu vind ik dat problematisch, destijds vond ik dat wel leuk, want dan moest ik daar niet over nadenken. Thuis zijn we met meerdere kinderen geadopteerd, en af en toe kregen m’n ouders opmerkingen zoals: “Zijn die allemaal van u?”. Pas toen ik ging studeren en niet meer in mijn dorp woonde, besefte ik dat nieuwe mensen niet wisten dat ik een witte opvoeding had, en witte ouders. Op mijn werk stelden collega's vragen als: "Wat eten jullie?" Tot dan hechtte ik altijd meer belang aan mijn seksualiteit dan aan mijn afkomst en kleur. Ik ben Uwi en ik ben niet hetero. Het was niet "Ik ben Uwi en ik ben een zwart persoon”. De échte innerlijke vragen over mijn afkomst ontstonden toen ‘Wel Jong’ me vroeg om hun woordvoerder te worden. Ik vond aanvankelijk dat ik als persoon van kleur niet hun vertegenwoordiger kon zijn, omdat ik mijn eigen geschiedenis en cultuur niet kende. Ik wist niet hoe het was om ouders te hebben met een migratieachtergrond. Daarnaast wou ik ook meer weten over m’n land van afkomst en m’n adoptie geschiedenis. Zo leerde ik Nyira (Nyiragasigwa Hens) kennen, bezieler en medeoprichter van ‘Rwanda en zoveel Meer’, een belangengroep die zich inzet voor Rwandese diaspora. Ik ben ook enige tijd bezig geweest met het verkennen van mijn genderidentiteit. Ik had mijn voornaamwoorden al veranderd naar ‘die/hun’ en besloot daarna ook mijn voornaam te veranderen naar ‘Uwi’, een afkorting van m’n genderneutrale geboortenaam. Ik stond op de wachtlijst van het UZ Gent bij het interdisciplinair Genderteam voor een borstverwijdering, maar die wachttijden waren immens. Een vriend vertelde me dat die een chirurg had gevonden buiten het UZ om. Ook kon ik terecht bij een eigen psycholoog dus hoefde ik niet per se op de wachtlijst te staan. Na de ingreep kreeg ik voor de eerste keer een partner die ook non-binair was, en ik besefte in die periode dat ik me vroeger in lesbische relaties niet comfortabel voelde als vrouw- met-vrouw, en al helemaal niet in een relatie met cis mannen. Nu pas ervaarde ik een evenwicht. Ik heb een jaar lang testosteron genomen want ik wou een lagere stem. Daarvoor was ik niet meteen de sterkste in huis, ik ben een spriet (lacht). Maar opeens kon ik die kast de trap opdragen. Waar kwam dat vandaan? Bij hoge en bij lage testosteron levels was ik moe, dus kort bij de prik en als ik bijna een nieuwe moest krijgen. In het begin nam ik testosterongel, dat is een soort bodylotion met een pompje en een afgemeten dosering. Maar daarna ben ik overgestapt op injecties die eens in de drie maanden worden gegeven. Aan het einde van de reis, was ik blij met wie ik in de spiegel zag, maar ik vroeg me af hoe ik met mijn identiteit kon leven in de samenleving, buiten m’n eigen bubbel van sensitieve mensen. Mijn psycholoog suggereerde dat ik wellicht niet neurotypisch ben. Ze vertelde dat veel van mijn vragen niet gewoon ‘quirky’ waren, maar eerder het gevolg van ADHD en mogelijk ook autisme. Het interessante is dat ik de afgelopen twee jaar veel mensen heb ontmoet die ook ADHD of autisme hebben. Nu ik dat kan plaatsen voel ik me gelukkiger en comfortabeler in sociale situaties. Ik heb geleerd om mezelf te accepteren en te begrijpen waarom ik me anders voelde.” Instagram : @uwi.tempspournous Tekst : Biem D'hondt Foto's : Marijn Achten

Te vroeg aangekomen op onze bestemming, laden we even op in de zon, terwijl we wachten op het juiste moment om aan te bellen. In de verte verschijnen 2 stijlvolle silhouetten. Nance van het Madrigal-project, een voortzetting en eigen invulling van een deel van de legacy van Johanna M Pas, die we binnenkort zullen introduceren. En Wanglen, hoge jukbeenderen en eigenaar van het architectonisch appartement waar we zo meteen zullen interviewen en fotograferen. Wanglen verwelkomt ons hartelijk, open en zonder verwachtingen en ik vroeg me af hoe die zich als queer identificeert. Het appartement met hoge plafonds is prachtig gecureerd, in kenmerkende Antwerpse stijl, veel ruimte om te werken en boordevol interessante boeken. "De twee thema's die centraal staan in mijn leven zijn ‘reclaimen’ en ‘deconstructen’. Het ‘reclaimen’ van mijn lichaam, emoties en identiteit. En het ‘deconstructen’ van aangeleerde maatschappelijke waarden zoals mononormativiteit - de maatschappelijke standaard van monogamie, de praktijk van emotionele en seksuele toewijding aan één persoon als norm voor romantische relaties - en compulsory heterosexualiteit, gendergerelateerde verwachtingen en een vroege seksuele imprint die niet de mijne was. Ik wou dat meer mensen wisten hoe diep de wortels van seksueel trauma verankerd zitten, en hoe onzichtbaar en isolerend de strijd is om je daarvan los te maken. Het is zo moeilijk om te weten wie je bent en wat je wilt, als het concept van iets wel of niet willen zo lang geen realiteit was in je leven.” Volgens Gabor Maté is trauma een proces dat plaatsvindt wanneer een persoon wordt blootgesteld aan overweldigende en langdurige stressvolle omstandigheden. Psychologische effecten verstoren het zenuwstelsel en ontregelen de stressrespons van het lichaam. Maté pleit voor een holistische benadering van trauma en herstel, waarbij de verbinding tussen lichaam en geest, het erkennen en verwerken van onderdrukte emoties en het cultiveren van zelfzorg centraal staan. ’Liberation is not some great thing that you achieve all of a sudden. Liberation happens every time that you realize that you are not your personality.’ “Ik ben pas laat uit de kast gekomen, maar als ik terugkijk wist ik eigenlijk al als kind dat ik niet straight en niet monogaam was. Monogamie voelde voor mij altijd als een gevangenis, als een dagelijkse reminder dat mijn lichaam nog steeds niet van mij was. Pas toen ik koos om niet meer monogaam te leven en die ownership over mezelf reclaimde kwam de vraag, wie ben ik dan? En tot wie voel IK me aangetrokken? Boeken waren mijn grote redding. Ze gaven me woorden voor de dingen waar ik destijds nog geen woorden voor had. Soraya Chemaly beschrijft in 'Rage becomes her' bijvoorbeeld hoe zelfs emoties gegenderd worden en hoe afab (assigned female at birth) personen geen toegang krijgen tot gevoelens als boosheid. Terwijl boosheid net de emotie is die verbonden is met grenzen stellen, je eerste verdedigingslinie tegen onrecht. Mijn yogapractice speelde een belangrijke rol bij het reclaimen van mijn lichaam. De queer community gaf me visibiliteit, empowerment en een chosen family. Niet beoordeeld worden is niet hetzelfde als gevierd worden voor wie je bent en jezelf gereflecteerd zien in de mensen om je heen. Queer zijn betekent voor mij het reclaimen van de meest pure en unapologetic versie van mezelf. Queerness laat me bestaan buiten de male gaze, en dat wordt nog steeds beschouwd als een daad van agressie in een wereld waarin je als afab persoon al op jonge leeftijd leert dat je enige bestaansrecht is om te voldoen aan de verwachtingen van anderen, om te zijn wat mensen van je willen.” Instagram : @ninhursag_d.endrrah Foto's en inleiding : Marijn Achten Redactie : Biem D'hondt

‘Als iemand trouwt en van naam verandert, dan vinden mensen dat normaal. Maar trans personen die hun naam wijzigen, dat lijkt een brug te ver. Waarom raken mensen zo in paniek over het gebruik van 'die/hun' door non-binaire personen? De taal bestaat al en je gebruikt die al. Als je een portemonnee vindt op de grond, dan ga jij zeggen ‘iemand is hun portemonnee kwijt. Die zal dat wel spijtig vinden.’ Ik begrijp niet waarom dat nodig is, al die discussies over voornaamwoorden. Als iemand je die aangeeft, respecteer dat dan gewoon.' Dit is hilary (die/hun), enby, grenzeloos idealist, queer, activist, schrijver, spoken word(er), kunstschilder, intersectioneel feminist, anarchist, co-voorzitter GenderSpectrum Antwerpen, ervaringswerker psychische kwetsbaarheid, trotse ouder. if you don't understand something you shut the fuck up and you listen to the people who do you listen, you learn, your read and you don't open your mouth until you realize that your inability to understand is part of the problem 'Van de buitenwereld verwacht ik niet zo heel veel, maar in de context van LGBTQIA+ groeperingen dan weer wel. Inclusieve taal zou daar al de basistaal moeten zijn, zeker met alle informatie die zo makkelijk beschikbaar is. Het voelt alsof non-binaire mensen uitgenodigd worden aan tafel, waarvan het menu al vastligt, de gerechten gekozen en de tafel gedekt is. Zonder vrijheid om je eigen smaak toe te voegen. Ik heb vaak het gevoel dat mensen dingen doen omdat ze weten dat het goed zal klinken en dat vakje kunnen afvinken. En uit schrik dat ‘de wokies’ hun gaan cancelen als ze het niet doen. Die angst is gecreëerd door de media, je wordt weggezet als extreem, overdreven en militant, dat zijn trucs om niet te moeten luisteren en om je monddood te maken. Wij hebben ook de macht niet om iemand te cancelen. Nee, als ik dat kon…(mijmerend) Ik wil alles aan iedereen twee keer uitleggen. Geen derde keer. Dat hangt ook af van de reactie. Ik vermijd bepaalde discussies met mensen die bewust moeilijk doen of erg vasthouden aan hun overtuigingen. Maar als ik gevoel heb dat iemand iets niet weet of oprechte interesse heeft, dan steek ik daar energie in. Ik sta al twintig jaar op de barricades en ik ben moe. Vechten tegen het systeem is te moeilijk, je krijgt een kruimel hier en daar maar de echte kracht zit in community building. Plekken creëren, space claimen in groep. (Queer) spaces, die én antiracistisch én trans én toegankelijk voor mensen met een beperking zijn. GenderSpectrum Antwerpen dekt die lading voor een deel. Wegens gebrek aan zo’n space komen we samen in een vergaderzaal, maar gedragen ons alsof we in een café zitten (lacht). Hier komen trans personen die nog niet uit de kast zijn, om een praatje te maken en mensen te ontmoeten die net als zij zijn. Soms komen ze dan vol zelfvertrouwen terug, living their best lives. En dan ben ik wel trots, we hebben een rol gespeeld om die sterker te maken, ‘to embolden’. Als we blijven helpen om mensen zichzelf te laten zijn, dan zijn we op den duur met zoveel dat ze ons niet meer kunnen negeren. Ik hoop dat we erin slagen om uit onze kleine hokjes te komen en samen te strijden, ook over onze queer cirkels heen. Want dit is echt een enge periode door de komende verkiezingen en transfobie die op hol geslagen is. I choose to teach my son different lessons than the ones I grew up with I teach him that nailpolish is for nails, that colours don’t have a gender, that he can choose if he greets people with a hug, a kiss or a wave I teach him about feminism and about how some people have less chances in life because of how society sees their gender or the colour of their skin I teach him about periods and about how sometimes your brain can feel sad or tired for no apparent reason I teach him about lesbian and gay love and about how I could love anyone no matter what their gender I teach him about how sometimes people think a newborn baby is a boy when really she's a girl Samen met een vriend heb ik een Whatsapp groep met subgroepen met zo’n 200 non-binaire en trans mensen in Antwerpen alleen al. Die subgroepen zijn er op basis van interesses, zoals muurklimmen, haken of poëzie schrijven. Ze hebben een doel, een gedeelde interesse, zoals een nood aan fysieke aanraking die niet seksueel is. De knuffelgroep spreekt om de twee, drie weken bij iemand af met dekens en kussens en die knuffelen elkaar, met hele duidelijke afspraken rond consent en grenzen. Dat geeft me veel hoop, die zoektocht naar respect en consent. Ook bij GenderSpectrum is dat normaal. Als iedereen naar huis gaat, dan vragen we ‘wil jij een knuffel?’ Soms klinkt het ‘ik heb dat niet graag’. En dat is oké. in Ireland the radio plays clean versions of popular songs horrified by the thought that innocent children would hear ‘fuck’ or ‘bitch’ on their way to school these words are replaced with a second of silence this while Irish people curse more than anyone I know it made me think about the things we choose to teach our children and the things we are afraid they will hear we teach our baby boys not to cry and later the partners cry wondering how he could be so cold-hearted we teach our baby girls that he only teases her because he likes her later we avoid eye contact when she says he only hits me sometimes but he loves me really we teach our kids that boys will be boys and later she wonders if it happened because her skirt was too short Ik ben opgegroeid in het katholieke Ierland, waar ik lang niet durfde ‘te zijn’. Maar dat veroorzaakte veel pijn, en dan komt de overweging: doet het meer pijn om je mond open te doen? Of doet het meer pijn om te zwijgen en jezelf te verbergen? Voor mij is het minder pijnlijk om mijn stem te laten horen, en af en toe tegen de muur te lopen. Want wat voor leven is het als je jezelf elke minuut van elke dag moet verstoppen? Toen ik in Ierland woonde dacht ik, ‘ik ben helemaal niet katholiek’. Pas in België drong het door hoeveel dingen ik moest ‘unlearnen’. Er zijn niet veel mensen daar die denken dat ze heel religieus zijn, maar alles is er zo doordrongen van religie dat het onzichtbaar wordt. Alles is doorweekt in schaamte; vrouw zijn, zwanger zijn, queer zijn. Op sociale media zie je dikwijls meisjes en hun selfies, voor mij is dat activisme. De maatschappij wil je klein houden, dus is het nodig om radicaal trots te zijn op jezelf. Het idee dat je een beeld van jezelf zou willen, in Ierland was dat pure arrogantie. without realizing he reminds me that it's not normal, or fair to hate yourself so much he makes me see the abuse I’ve grown accustomed to I explained the wage gap to him his shock and sadness made me realize how much we accept and enable the boot on our neck but what if we stopped Ook Ierland lijdt onder transfobe groepen die bibliotheken binnenvallen en om censuur schreeuwen, boeken (proberen te) verscheuren, en regenbogen willen cancellen. Wat kunnen we doen om onze culturele vrijheid te vrijwaren? Soms is het nodig om een vuurtje te maken zodat er ruimte ontstaat om opnieuw op te bouwen. Vaak is het narratief ‘als je het niet rustig en netjes kunt zeggen, dan gaan we niet luisteren’. Maar ze luisteren sowieso niet. Dus ik ben niet zeker of dat ons echt ergens naartoe brengt. Daarom probeer ik een alternatief te vinden voor het ‘beleefd smeken'. Wat ik nastreef, is om zoveel mogelijk mensen aan te moedigen om hun stem te laten horen. Of misschien moeten we alles platgooien, zoals de ‘Kvennafrídagurinn’ in IJsland in 1975.* Want het is tot hier en niet verder.’ I refuse to pass this on *Niet werken, niet zorgen, niet koken. 90% van de IJslandse vrouwen legden massaal hun betaalde én onbetaalde werk neer. Banken, fabrieken en winkels moesten sluiten, scholen en kinderdagverblijven ook. Veel vaders moesten hun kinderen meenemen naar hun werk of thuisblijven om voor hen te zorgen. De actie bracht chaos. Deze staking leidde tot een groter bewustzijn en actie voor gelijke rechten voor vrouwen in IJsland. Het jaar daarop keurde het parlement een wet goed die gelijke betaling garandeerde. In 1980 werd Vigdís Finnbogadóttir de eerste vrouwelijke president in Europa en het eerste democratisch gekozen vrouwelijke staatshoofd ter wereld. if you feel like a woman then you are a woman but what does that feel like does it feel like being followed on the dark walk home does it feel like never getting to finish the sentence does it feel like being asked to make coffee during every meeting does it feel like being paid less for the same job does it feel like having a one in three chance of being abused is that what being a woman feels like then I don't want it I try to exist outside the constraints of being a woman I refuse to be silent and polite and ladylike I walk home alone and I tell myself that I have the right to be there and then the footsteps behind me remind me that I am seen as a woman remind me that I am prey remind me that it was stupid of me to imagine I could just exist as a human so I take my keys between my fingers or pay for a taxi and hope that this time the driver won't ask for my phone number, won’t ask for a date, won't ask for anything else for me feeling like a woman is feeling angry so I try to figure out if I hate feeling like a woman because of how society treats us or if I hate it because I just don't fit in the box labeled woman maybe non-binary fits better or maybe we need to break the boxes Instagram : @hilaryseriously Tekst : Biem D'hondt Foto's : Marijn Achten