Albert Camus zei dat we in de metafysische dimensie pessimist moeten zijn: er is niets dat we écht kunnen doen, van geen enkel individu kun je verwachten dat die de wereld substantieel zal veranderen. Maar in de dimensie van de geschiedenis kunnen we alles doen: alle veranderingen zijn de som van individuele acties van metafysische pessimisten. Daarom is er altijd een reden tot actie.
‘Het is soms moeilijk om altijd vragen of opmerkingen van mensen in een kader van onwetendheid te plaatsen in plaats van opzettelijk kwaad. Vanuit mijn rol als educator blijf ik dit proberen. Al vraagt die mindset en verbindende communicatie bijzonder veel energie en dan moet ik eerlijk toegeven dat ik die niet altijd meer heb.
Kwaad zijn is makkelijker, maar wat gaan we daar mee bereiken? Bij de strijd tegen onwetendheid trek ik wel m’n grenzen. Extreem-rechtse retorieken of taalgebruik die niet uitgaan van verbinding, probeer ik zoveel mogelijk af te blokken. Als activist durf ik wel af en toe kwaad te zijn. Al moet ik daarbij ook mezelf leren zorgen. Het is een beetje ‘pick your battles’, want ik ben doodop. Als je de energie hebt, roep, schreeuw, sla op tafel en kom op tegen onrecht. Het is tenslotte onfair om van onderdrukte groepen telkens te verwachten dat ze telkens rustig blijven en hand in hand lopen met de mensen die hen onderdrukken.’
‘Als trans man kan ik je vertellen: mannelijk privilege is echt een ding, het leven is makkelijker. Sinds mensen me als man zien en behandelen ben ik niet meer bang wanneer ik ’s avonds over straat loop. In groepswerken kan ik veel makkelijker het woord nemen, vroeger was ik een bitch, nu ben ik ambitieus. Ik ben zelfzekerder geworden doordat ik beter in m’n vel zit en durf daardoor meer ruimte in te nemen. Sinds ik testosteron inneem heb ik niet meer gehuild. Ik ben minder emotioneel, de meeste trans mannen die ik ken ervaren dat ook zo.’
‘De omgang met andere cis mannen snap ik niet helemaal. Daar heersen allemaal onzichtbare genderregels die ik nog niet ken. Ik merk ook dat veel cis mannen geen flauw benul hebben van welke drempels en ellende vrouwen en femme personen ervaren terwijl ze navigeren in deze maatschappij. Ik zie het daarom een beetje als m’n missie om hen duidelijk te maken wat hun privilege is en hoe ze zich bewust moeten worden van de ruimte die ze innemen.’
‘Naar mijn gevoel ontdekte de Vlaamse media in 2018 trans personen. Dat jaar deed ik ook mee aan de docu M/V/X over trans personen voor de VRT, de eerste keer dat zoiets gebeurde in Vlaanderen. Die zichtbaarheid was belangrijk maar het zorgde ook voor een kwetsbaarheid, en dat is heel dubbel. Er is meer en meer informatie rond trans personen en fysieke transitie en dat is goed, maar heel veel trans personen willen eigenlijk niet dat hun omgeving weet dat ze trans zijn. Die willen stealth leven, maar worden nu soms geout door die gegroeide kennis rond bijvoorbeeld littekens. Onze zichtbaarheid zorgt voor grotere aanvaarding én grotere weerstand.’
Tijdens het gesprek met Senne bedenk ik dat angst het best gedijt tegenover iets groots, iets ongrijpbaars en dat we liever onderdeel blijven van de heersende gender moraal, de rigide normen en stereotypen. Hoe kun je de lege ruimte van de vrijheid instappen als het zoveel makkelijker is je te laten leiden door passieve medeplichtigheid, en je leven voor jou te laten bepalen?
‘Komende tijd zullen we vooral moeten strijden tegen de blijvende onwetendheid, want dat is dé grootste voedingsbodem voor angst. En juist die angst wordt ingezet om onze rechten stelselmatig te ondermijnen. De strijd is niet enkel meer aan LGBTQ+ personen zelf, het is nu ook echt tijd aan de bondgenoten om ons te versterken. Enkel met ons allemaal samen, over groepen heen, gaan we er geraken. Ik ben moe, maar blijf geloven in onze kracht.’
Senne Misplon is trans man, educator, ex-woordvoerder van @wel.jong en professionele babbelaar.
Instagram : @sennemisplon
Tekst : Biem D'hondt
Foto : Marijn Achten
Commentaires