SEARCH RESULTS

“Wat zou jij ervan vinden mocht je broer op jongens vallen? Ik verwachtte een ongemakkelijke stilte, een verbaasde blik, haar mond die openviel, maar niets van dat alles. Integendeel, er kwam onmiddellijk een antwoord. ‘Hij zou mijn broer niet meer zijn.’ En toen brak mijn hart.” ‘Uit de kast. In de kast.’, zo heet het boek van professioneel autocuelezer en occasioneel anker van Het Journaal bij @eenbe , @vrt.be  Riadh Bahri. Wij gingen luisteren wat Riadh erover te vertellen had tijdens @boektopia  in Kortrijk. ‘Ik ben niet meer naar Tunesië geweest sinds die bewuste reis in 2010. Als kind waren m’n nichtje en ik als twee handen op één buik. Elke zomer brachten wij daar weken aan stuk samen door. Iedere dag gingen wij urenlang wandelen en dan filosofeerden we over het leven, want wat konden toekomstige journalisten beter doen? In 2010 werkte ik al een paar maanden bij de VRT. Die plek is m’n safe space, ik kan er ongedwongen mezelf zijn. Tijdens m’n stage leerde ik er heel veel volk kennen van allerlei ’pluimage’ en leeftijden, die met mensen zoals mij écht geen problemen hadden, zij beschouwden mij als normaal, ik was dat niet gewoon. Daardoor begon ik me zelfzeker te voelen over mijn seksualiteit. Ik was toen ook een beetje verliefd op iemand dus wou ik eens voorzichtig aftoetsen hoe m’n familie en vrienden zich voelden bij homoseksualiteit. Ik heb in Tunesië met een aantal mensen dat soort gesprekken gehad, ‘wat als je broer gay zou zijn?’ Ik had de reacties niet zo negatief verwacht. Om eerlijk te zijn had ik toch gedacht dat één iemand zachter zou zijn en wat zou twijfelen, ‘het zou moeilijk zijn in de familie maar ik zie hem graag…’ Ik was zo verbaasd door de snelheid van m’n nichtje haar antwoord dat ik toen besefte, dit gaat nooit lukken. Zoveel jaren verder zitten de meeste familieleden wel op m’n sociale media dus die moeten het ondertussen toch wel doorhebben want onze trouwfoto’s staan daar op. Toch heb ik nog nooit een bericht gekregen van hen. Zelf durf ik m’n familie daar niet te contacteren, ik heb schrik om die afwijzing zwart op wit te moeten lezen.’ ‘Mijn Tunesische achtergrond voelt dubbel. Homoseksualiteit is er nog altijd strafbaar. Als ik op straat zou lopen met m’n man en hem zou kussen, dan vliegen we de gevangenis in. Als kind, en nog nu altijd hoor, omarmde ik m’n roots heel fel omdat ik er trots op was, da’s gewoon een deel van mijn DNA, van mij, maar het heeft er natuurlijk wel voor gezorgd dat gay zijn fors ingewikkelder is. Zeker voor mijn vader, gepokt en gemazeld in die cultuur. Hij zei me als ik ooit op jongens viel en hij kwam het te weten, dan stopte het daar. Ik was aan het boek begonnen vorige zomer. In december is hij overleden, en dan ben ik een tijd gestopt met schrijven. Ik heb met m’n vader nooit het soort relatie gehad waarbij we met elkaar gesprekken voerden. Hij was een heel dominante, imposante man, met veel ringen en diamanten, hij kon je verbaal in twee zinnen met de grond gelijkmaken. Hij was nooit fysiek agressief maar ik had er wel een bepaalde angst voor. Ons gezin was verbaal gewelddadig, elke dag vlogen bij wijze van spreken de potten en pannen in het rond. Toen hij ziek werd, hadden we de gewoonte om elke zondag op bezoek te gaan en samen te eten, hij was echt een gewéldige kok. Koken was de enige taal waarmee we met elkaar communiceerden, hij lokte me ook altijd zo, door een berichtje te sturen, ik maak couscous, tajine, en dan wist hij dat ik wel ging komen. Ook al zeiden we niet veel tegen elkaar, dan zaten we toch samen te eten. Toen mijn man Niels, in die tijd nog m’n vriend, begon mee te gaan was het absurd hoe normaal dat verliep. Dat was bijna angstaanjagend normaal. Niels mocht binnen, kreeg een knuffel, schoof mee aan tafel, en praatte meer met m’n ouders dan ik ooit deed. We hebben dat 18 maanden volgehouden. Toen ik m’n vader vertelde dat ik ging trouwen, vroeg m’n vader ‘met wie?’, ‘met Niels’, antwoordde ik, waarop hij zei: ‘met den diene?’ Ik zei ‘ja’. Toen was dat gesprek gedaan en gingen we eten en dan is daar nooit nog een woord over gezegd.’ Uit de kast komen of ‘coming out of the closet’ bestaat eigenlijk uit twee delen. ‘Coming out’ verwijst naar de debutantenballen waar jonge vrouwen uit de hogere sociale klasse aan de samenleving gepresenteerd werden. Voor homo’s in de VS bestond iets gelijkaardigs, George Chauncey schrijft ‘A gay man's coming out originally referred to his being formally presented to the largest collective manifestation of prewar gay society, the enormous drag balls that were patterned on the debutante and masquerade balls of the dominant culture and were regularly held in New York, Chicago, New Orleans, Baltimore, and other cities.’ ‘Coming out’ in deze betekenis verwees dus niet naar ‘uit de schuilplaats komen’, maar naar deelname aan een samenleving van gelijken, homo’s die uit de kast komen naar andere homo’s toe. Het ‘closet’ gedeelte werd pas in de jaren vijftig en zestig geïntroduceerd, en verwijst naar ‘skeleton in the closet’, waarbij homoseksualiteit het schokkende geheim, oftewel het lijk in de kast is. Die verandering is er gekomen na de tweede wereldoorlog. Bonnie J. Morris schrijft ‘Many minds were opened by wartime, during which LGBT people were both tolerated in military service and officially sentenced to death camps in the Holocaust, this increasing awareness of an existing and vulnerable population, coupled with Sen. Joseph McCarthy’s investigation of homosexuals holding government jobs during the early 1950s outraged writers and federal employees whose own lives were shown to be second-class under the law.’ Sindsdien wordt het uit de kast komen geassocieerd met het ontsnappen aan de onderdrukking van je geaardheid, aan een geheim leven. Terug naar Riadh Bahri. ‘Ik groeide op in de jaren negentig en was met mezelf aan het worstelen doordat ik merkte dat ik niet op meisjes viel. In mijn familie bestond homoseksualiteit niet en op school kwam homo enkel ter sprake als scheldwoord op de speelplaats. Op televisie zag ik er niet gek veel, je had toen Jimmy B, een ongelooflijk cliché en bovendien een fictief personage. Ik had niemand rond mij om me aan te spiegelen, geen rolmodel. Daarom heb ik dit boek geschreven, als je jezelf niet kunt herkennen in de wereld dan voel je je buitengesloten, eenzaam en minderwaardig. Gelukkig is er nu meer representatie, het lijkt me voor jongeren die nu opgroeien op dat vlak al makkelijker dan vijftien jaar geleden.’ ‘Het concept ‘uit de kast komen’ vind ik heel bizar. Alsof je op een dag wakker wordt en toestemming moet gaan vragen aan je familie, vrienden, werkgever, de samenleving, om te kunnen zijn wie je bent, en dan maar hopen dat iedereen zegt keitof, en ik zie u nog altijd heel graag. Dus ik hoop eigenlijk dat het boek binnen een tiental jaar overbodig is en dat iedereen het tegen dan een bizar concept vindt.’ Instagram : @riadh.bahri Tekst : Biem D'hondt Foto : Marijn Achten

Eliana Erebara talks about how it feels, climbing the summit and, then, the more difficult task of climbing the summit within. ‘My family lives in Albania and in Eastern Europe you still notice the conservative religious thought processes. Let's say that some aren't too happy with me being queer and still see it as a disease. Luckily I’ve found support in my niece and friends, for which I feel very grateful; to have them in my life and it also strengthens me to pursue my joy and make me feel proud of who I am. At this point, I don't care that much anymore what people think of me. Nothing like a hailstorm to clear the sky.’ Speaking of her family, or rather, not speaking, shows her endurance and persistence climbing this particular mountain. Even though some things are of the past, done yesterday, many tinges of sadness remain. We do take delight in overcoming obstacles yet the passage is difficult. Krista Tippett wrote it down so eloquently: “Anger is often what pain looks like when it shows itself in public.” ‘In my current study, Musical, I got to know a very diverse group of people. They make me free to think beyond the heteronormative blueprint because there is no judgment there. And it goes beyond mere sexuality, this freedom, somehow it seeps through every pore because if you feel more free to explore, you also become more curious and tolerant in every other aspect of your life.’ ‘We still experience a lot of homophobia, even in these times. It goes from weird comments, like 'oh can I watch’ or ‘it's just a phase', to even physically hurting people. But I do feel that respect and acceptation are growing, which I focus on. I try to surround myself with the right people, people that lift me up and make me feel proud to be queer.’ Eliana Erebara is a student, model and actor. Instagram : @eliana_erebara Text : Biem D'hondt Photo : Marijn Achten MUA: Blonde Hair and Make-Up

Albert Camus zei dat we in de metafysische dimensie pessimist moeten zijn: er is niets dat we écht kunnen doen, van geen enkel individu kun je verwachten dat die de wereld substantieel zal veranderen. Maar in de dimensie van de geschiedenis kunnen we alles doen: alle veranderingen zijn de som van individuele acties van metafysische pessimisten. Daarom is er altijd een reden tot actie. ‘Het is soms moeilijk om altijd vragen of opmerkingen van mensen in een kader van onwetendheid te plaatsen in plaats van opzettelijk kwaad. Vanuit mijn rol als educator blijf ik dit proberen. Al vraagt die mindset en verbindende communicatie bijzonder veel energie en dan moet ik eerlijk toegeven dat ik die niet altijd meer heb. Kwaad zijn is makkelijker, maar wat gaan we daar mee bereiken? Bij de strijd tegen onwetendheid trek ik wel m’n grenzen. Extreem-rechtse retorieken of taalgebruik die niet uitgaan van verbinding, probeer ik zoveel mogelijk af te blokken. Als activist durf ik wel af en toe kwaad te zijn. Al moet ik daarbij ook mezelf leren zorgen. Het is een beetje ‘pick your battles’, want ik ben doodop. Als je de energie hebt, roep, schreeuw, sla op tafel en kom op tegen onrecht. Het is tenslotte onfair om van onderdrukte groepen telkens te verwachten dat ze telkens rustig blijven en hand in hand lopen met de mensen die hen onderdrukken.’ ‘Als trans man kan ik je vertellen: mannelijk privilege is echt een ding, het leven is makkelijker. Sinds mensen me als man zien en behandelen ben ik niet meer bang wanneer ik ’s avonds over straat loop. In groepswerken kan ik veel makkelijker het woord nemen, vroeger was ik een bitch, nu ben ik ambitieus. Ik ben zelfzekerder geworden doordat ik beter in m’n vel zit en durf daardoor meer ruimte in te nemen. Sinds ik testosteron inneem heb ik niet meer gehuild. Ik ben minder emotioneel, de meeste trans mannen die ik ken ervaren dat ook zo.’ ‘De omgang met andere cis mannen snap ik niet helemaal. Daar heersen allemaal onzichtbare genderregels die ik nog niet ken. Ik merk ook dat veel cis mannen geen flauw benul hebben van welke drempels en ellende vrouwen en femme personen ervaren terwijl ze navigeren in deze maatschappij. Ik zie het daarom een beetje als m’n missie om hen duidelijk te maken wat hun privilege is en hoe ze zich bewust moeten worden van de ruimte die ze innemen.’ ‘Naar mijn gevoel ontdekte de Vlaamse media in 2018 trans personen. Dat jaar deed ik ook mee aan de docu M/V/X over trans personen voor de VRT, de eerste keer dat zoiets gebeurde in Vlaanderen. Die zichtbaarheid was belangrijk maar het zorgde ook voor een kwetsbaarheid, en dat is heel dubbel. Er is meer en meer informatie rond trans personen en fysieke transitie en dat is goed, maar heel veel trans personen willen eigenlijk niet dat hun omgeving weet dat ze trans zijn. Die willen stealth leven, maar worden nu soms geout door die gegroeide kennis rond bijvoorbeeld littekens. Onze zichtbaarheid zorgt voor grotere aanvaarding én grotere weerstand.’ Tijdens het gesprek met Senne bedenk ik dat angst het best gedijt tegenover iets groots, iets ongrijpbaars en dat we liever onderdeel blijven van de heersende gender moraal, de rigide normen en stereotypen. Hoe kun je de lege ruimte van de vrijheid instappen als het zoveel makkelijker is je te laten leiden door passieve medeplichtigheid, en je leven voor jou te laten bepalen? ‘Komende tijd zullen we vooral moeten strijden tegen de blijvende onwetendheid, want dat is dé grootste voedingsbodem voor angst. En juist die angst wordt ingezet om onze rechten stelselmatig te ondermijnen. De strijd is niet enkel meer aan LGBTQ+ personen zelf, het is nu ook echt tijd aan de bondgenoten om ons te versterken. Enkel met ons allemaal samen, over groepen heen, gaan we er geraken. Ik ben moe, maar blijf geloven in onze kracht.’ Senne Misplon is trans man, educator, ex-woordvoerder van @wel.jong en professionele babbelaar. Instagram : @sennemisplon Tekst : Biem D'hondt Foto : Marijn Achten

December 2021: na anderhalf jaar isolatie mogen we elkaar weer vaker zien en de gekleurde kerstverlichting in LGBTQ+-café Maurice & Dietrich doet geloven dat het nu écht goed komt. Ik sta er niet bij stil en wacht op mijn gast voor het eerste Cavalier Queer interview. Op dat moment kan ik onmogelijk voorspellen dat wat Nyira Hens zal vertellen, zal gelden voor heel wat storytellers die zullen volgen: “Misschien ben ik al mijn hele leven op zoek naar verwondering.” Verwondering tegen verheerlijking, voor verbinding. Nyira heeft van verbinding haar beroep gemaakt. Als community builder, theatermaker, bezieler van Rwanda en Zoveel Meer, Pride of Color, Happy Crappy Queer en Creative mother van Be Human, waar ze theater en workshops maakt rond identiteit. “Identiteit mag op de voorgrond staan. Het is een visitekaartje: je toont wie je bent en hoe anderen met jou in contact kunnen komen. Stel dat ik iemand ontmoet die slechthorend is en op meerdere vlakken blootgesteld wordt aan uitsluitingsmechanismen. Dan moet ik bijleren en ervoor zorgen dat die persoon de juiste benadering krijgt. Ik moet dan op zoek gaan naar de juiste tools om de ideale wereld te scheppen voor die identiteit.” Is er dan een ideale wereld voor elke identiteit? “Dat had gekund als een individu maar één enkele, herkenbare identiteit had, maar dat is niet het geval. Voor mij bestaat ieder individu uit verschillende identiteiten of kernen: je hebt een kern, maar daarin zit een nieuwe kern en daarrond zitten weer andere dingen. Alles is met elkaar verbonden tot een complex individu, dat aansluiting zoekt bij groepen met dezelfde kernen. Misschien zijn er op die manier wel verschillende ideale werelden voor elk individu.” “In de zoektocht naar connectie of een ideale wereld moeten we soms één facet van onszelf naar voren schuiven. Dat doen we bijvoorbeeld met Pride of Colour: we zetten blackness in de verf om het te vieren, maar ook als tegenwicht tegen het dominante witte gegeven dat we nu kennen. Idealiter zou dat niet nodig zijn: als er geen dominante norm was, zouden we geen tegenwicht moeten bieden. Dan zouden verschillende identiteiten in balans zijn.” Nyira kijkt van de kerstverlichting naar het mondmasker in haar rugzak. Misschien is dat contrast genoeg om haar te doen twijfelen: “Er zullen natuurlijk altijd minderheidsgroepen zijn. Kan alles wel in evenwicht zijn, en moeten we dat willen?” Misschien moeten we daarnaar streven, denk ik. Het gesprek met Nyira maakt mij hoopvol en een beetje naïef en ik vraag haar of onevenwicht een evolutie in gang kan zetten: als we disbalans opmerken, kunnen we bijleren, veranderen, vooruit gaan. “Ik wil altijd bijleren en er schuilt kracht in verandering, maar moeten we vooruit?” Nyira is hoopvol, maar naïef is ze allerminst. “We zijn altijd op zoek naar vooruitgang, maar ik vraag mij soms af of we ook niet naar binnen kunnen bewegen of naar iets wat breder is. We willen altijd vooruit en dingen achterlaten, maar misschien moeten we bepaalde dingen meenemen, waardoor alles groter of voller wordt.” Wie obsessief naar vooruitgang streeft, mist heel wat in het voorbijgaan. Dat geldt ook voor wie constant naar boven kijkt. “Iemand op een piëdestal plaatsen geeft een vertekend beeld van die persoon en je eigen situatie. Denk maar aan religies: je verheft iets boven jezelf, waardoor je een soort verantwoordelijkheid af- of overgeeft aan iemand. Daardoor verlies je soms de connectie met jezelf. Het is fijner om je leven te vullen met je eigen herinneringen en ervaringen. Je kan wel inspiratie halen uit wat verheven is, maar plaats dat op je eigen niveau.” “Ik heb het daar nooit mee gehad, met iets wat boven je staat, zoals in religie en idolatrie, maar ook in het piramidesysteem van de politiek. Politici zijn een clubje dat dingen beslist over een bevolking die beneden staat. Eigenlijk wil ik dat gelijk trekken: ik wil niemand verheven doen voelen en macht geven; tegelijk wil ik de verhevene overtuigen om zich niet vast te klampen aan de macht. Want wie op een voetstuk staat, kan helemaal niet bewegen: niet vooruit, niet naar binnen en niet naar iets wat voller is.” “In plaats van naar boven te kijken, wil ik rond me kijken. Dat leer ik van kinderen, voor wie en met wie ik theater maak. Ik vind het fascinerend dat de wereld er voor zo’n klein mensje anders uitziet. Alles is groot en lokt bewondering uit. Misschien ben ik wel al heel mijn leven op zoek naar de bewondering, om de bewondering in stand te houden. Of nee, verwondering.” “En dat leer ik van kinderen, van hun lichaamstaal, hun spontaneïteit, hun verbeelding. Ze leren me hoe je op een eerlijke manier kan reageren, en hoe die ongedwongen reactie fysiek en vocaal is. Zoals een stem die overslaat of een arm die iemand aanstoot wanneer je enthousiast bent. Dat doet me elke keer beseffen hoe geconditioneerd we worden wanneer we opgroeien.” “Die conditionering begint al snel. Ik merk dat bijvoorbeeld bij Boom Toudou , een Afrikaanse vertelling van het Westerse Assepoester . Ik vertel er over saka saka, dat van maniokbladeren gemaakt is. Ieder Afrikaans kind weet waarover ik het heb, maar de witte kinderen zijn volledig in de war. Nadien vertellen Afrikaanse kinderen trots dat hun grootmoeder dat ook klaarmaakt. En dan merk je dat ze dat deel van hun verhaal nooit eerder verteld hadden aan witte kinderen, omdat ze zichzelf al censureren. Dat doe je automatisch, zeker als kind. Je doet het vooral wanneer er niemand op je lijkt in een dominante omgeving. Ik spreek uit ervaring, als geadopteerd kind, wanneer ik zeg dat het willen aanpassen aan de meerderheid ook schadelijk kan zijn. Ik ben blij dat ik geadopteerd ben, maar ik moet me nu een hele nieuwe identiteit aanmeten omdat ik nu pas in contact kom met mijn volledige zelf.” Dus vertel je verhaal, over saka saka of spinazie, en kijk rond, naar binnen of naar iets wat voller is. Voor je je blindstaart op wat voor of boven je staat. Nyiragasigwa Hens is co-founder of @behumanvzw , @rwanda_en_zo_veel_meer , @pride_of_color and is a dramaturg currently working on a play about sisterhood : @us.k.now by @dalillahermans . On view @hetpaleis and @ntgent Instagram : nyiragasigwa_hens_ Tekst : Nele Janssens Foto : Marijn Achten

Small pieces of color flutter across the table. Sofie had reached into the pocket of her overalls to throw a handful of confetti in the air. It was her answer to my question ‘are you an optimist?’ “This confetti doesn’t symbolize that I’m a clown who hides pain behind a funny façade. Instead, it is a reminder to keep looking for the positive. Actually, seeing the positive is in my nature: I’m full of energy, the silliest tiniest things spark joy. In a strict society however, this isn’t considered a good thing. I’m often called too loud, too chaotic, ‘too much’. For years I felt like the odd one out, until I found out I probably have ADHD. And I realized: oddity is beauty!” "I had been masking because I didn’t fit what seemed to me like an arbitrary norm. I had been hiding something ‘queer’. To me, that word encompasses everything that doesn’t fit a norm: non-neurotypical, gay, trans, non-binary, … They present different ways of looking at what we know. They create opportunities.” To appreciate divergence, queerness, as an opportunity rather than failure, is to be an optimist. That is why Sofie lives by the words ‘Optimism is a moral duty’. I had always thought that optimism and skepticism were mutually exclusive, but Sofie united them with the spark in her eyes and the fire in her voice. “I’ve rediscovered the optimism I had been hiding, I recognize my strengths and my talents and I’m looking to use them to make an impact.” As a freelance Digital Communication Strategist, Sofie uses language to make that impact. “I want to focus on my work in inclusive communication to sensitize, inform and transform. Ultimately, I want to unmask norms and stereotypes as restrictive boxes. One way to do that is to reconsider the data we know. I got this insight from the book Queer Data , that describes the data we collect and examines possibilities to broaden them, bring them beyond a set norm, make them queer.” Sofie jumps up and uses her fingers as drumsticks on the table: “Queer as a verb, isn't that awesome?!” “We can also queer the data encoded in our brain: the stereotypes we live by. As I’ve gained expertise in the field of communication and built a reliable network of peers, I feel comfortable enough to take on this task. I can create a space where I feel safe to speak up. That safety is crucial: to show people new ways of seeing the world is a difficult task often bestowed on minorities who risk their health doing it.” “In my workshops, I aim to transform, not by pointing the finger or imposing ideas, but by asking questions and holding up a mirror. In the conversation that follows, we can learn from each other and change the way we think. We can queer our thoughts.” Sofie takes a sip from her Back-To-The-Future-Mug and beams “This sparks joy. And ideas.” Sofie Verhalle is a communication strategist and inclusivity communication trainer. Instagram : @lamazone Text : Nele Janssens Photo : Marijn Achten

"As a non-binary world traveler, I often feel like I exist in a strange liminal space when it comes to identity. I feel the most free and most myself while traveling far from the beaten path, in different cultures and new exciting places. But in most of these areas, there is no language yet for trans or non-binary people, so day and day out, I am seen and treated as a very brave “woman” traveling alone. Yet in the environments where I am recognized as non-binary, mostly liberal American/Western European cities, I feel less like myself than while wandering… its a strange conundrum! Luckily there are those moments out under the stars, or at a rugged coastline, where gender ceases to exist, and there is just the freedom of being a human living on this beautiful planet. I thought it would be nice today to shine a light on that part of my identity here, as we begin to celebrate this month, so maybe a few more of us find the strength and courage to be ourselves in whatever form feels most right.” Redd is an artist, explorer, visual storyteller and motorcyclist. Instagram : @explo.redd and @reddwalitzki Text & Photo by Redd Walitzki

This is Liviacathia Koffi, host at an event by @matchbelgium In 165 out of 195 countries homosexuality is still forbidden. In the country I was born it is considered 'to be against nature', which is untrue of course because homosexual behaviour is observed in over 90 percent of the animal kingdom. Growing up in such a country is very dangerous because the people that raise you, that are closest to you, will sell you out to the police so you can 'die without mercy'. But luckily now everything is behind me, the battle is not over yet, but I have found new courage, the strength to be heard and supported. I can even participate in events which is literally like a dream come through. Communities like the one here at @matchbelgium make me feel accepted and help me on the road to accept myself and my right to live in this world. I would like to end with a quote by Toni Morrison, as I feel that it applies to racism,homophobia, sexism,.. all systems of inequality : “The function, the very serious function of racism is distraction. It keeps you from doing your work. It keeps you explaining, over and over again, your reason for being. Somebody says you have no language and you spend twenty years proving that you do. Somebody says your head isn’t shaped properly so you have scientists working on the fact that it is. Somebody says you have no art, so you dredge that up. Somebody says you have no kingdoms, so you dredge that up. None of this is necessary. There will always be one more thing.” Instagram : @livi_cameleo_228 Text by Liviacathia Koffi Photo by Marijn Achten

'Every time someone uses gay in a pejorative way - "Are you gay maybe?" or "This is so gay!" - I stop the class and make it clear that an orientation is not a reproach. Among the youth it is still very common to mock someone with their sexuality. Sometimes it's a balance between ignorance and education. If every parent or responsible person did this, the world would be much more tolerant.' This is Tim Malfait, teacher and the muscles from Bruges. In the day to day trenches of adult existence these small acts of bravery can have a life or death importance. When used with a derisive attitude, the word gay is pejorative. Its use among young people as a general term of disparagement is common. Being gay can be dangerous; negative attitudes - homophobia, discrimination - increases the chance of experiencing violence such as bullying, teasing, harassment, physical assault and suicide-related behaviors. We sometimes lose family, friends, employment, when and if we are ever brave enough to come out. Those who experienced stronger rejection are also much more vulnerable to high levels of depression. One way to handle the stress from stigma is by having social support from family, friends, and the gay community. This leads to higher self-esteem and more positive mental health. A positive school environment is associated with less depression, fewer suicidal feelings among LGBTQ students. Schools can help create safer and more supportive environments by encouraging respect for all students, preventing bullying and harassment, promoting school connectedness and parent engagement. Identifying “safe spaces,” such as counselors’ offices, designated classrooms, or student organizations, where gay and bisexual youth can get support from the school staff who have experience providing counseling. Schools should be encouraged to create and publicize trainings on how to create safe and supportive school environments for all students, regardless of sexual orientation or gender identity and encourage staff to attend these trainings. 'For years I built up walls around myself to not show my true nature, because I was afraid to be who I was. Walls of lies and fear. But the moment you break down these walls around you, your world opens up. A person is gay when he decides he's gay, not when someone says they always thought he was. I used to be afraid of who I was, now I'm proud of who I am. It's so strange that there are still places where I'm not welcome or do not feel safe because of my orientation. But love is just love. It's that simple.' Instagram : @timmalfait Text by Biem D'hondt Photo by Marijn Achten

A sticky drop hit my thumb. Enchanted by Misha’s words – and their sweet voice – I had forgotten about the now melting peach flavored popsicle they’d offered me. Little did I know I was not only eating a stone fruit, I was talking to one too. “I am aspec, on the spectrum of asexuality. In that context, I often call myself a ‘stone fruit’: ‘stone’ is another word for asexual, while fruit is slang for gay. Ironically, I don’t even like peaches!” “My being aspec means that I’m rarely (and if it happens, barely) sexually attracted to other people. This attraction can occur without an emotional bond, but it happens seldom – like once every five year – and in order for me to feel it, I have to make an effort. Sex isn’t really a driving force in my life. Sometimes I like to do it, sometimes I don’t. Receiving is especially hard for me. This is actually the origin of the word ‘stone’ for ‘aspec’: the word can be traced back to lesbian circles, where ‘stone butches’ are women who love giving sexual pleasure, but not receiving it. When I feel good, I like giving, but I can do without sex altogether. I don’t feel that urge. Sex is like any other act: sometimes it’s fun, sometimes it’s not. This act doesn’t have a special status in my life, nor in my relationships.” Here I was, thinking I knew every fruit in the basket: I thought I knew my community, that had uncovered alternatives to the heteronormative script we were all believed to follow. Had I really forgotten about the peaches? “Our community is largely sex-oriented – maybe it had to be, as it unmasked the heterosexual norm as just one possibility of sex and relations – but that focus disregards vital community members. I like to think of the community in broad terms.” “To me, activism is community care. Some activists focus on community healing, providing the framework to find our strengths. They turn ‘inward’, creating safe spaces where people are exempt from educating others outside. Other activists focus on community building, taking care that queer groups blossom, strengthen their roots and reach out their branches. This is an ‘outward’ activism, that connects with others, outside the guarded community. I love both kinds, but I’m energized by the second one. To me, it often starts with a question: either others ask me questions, or I ask others to explain their thoughts, behavior, even hate. These questions keep our communities safe. As Alok Vaid-Menon says: visibility does not guarantee safety, understanding does. Connections and care are key to understanding. When you enter a conversation and you care for your interlocutor – you provide aftercare, you check in – communities truly learn from each other and might even spread that knowledge. That is why I love to connect with people that touch our community in one way or another: neighbors, allies, even foes.” Misha Verdonck is publisher by Birdbeakbeast Press, trans and aspec librarian, poet and zinester. Instagram : @birdbeakbeast Text by Nele Janssens Photo by Marijn Achten

'Vrouw aan't stuur, bloed aan de muur.' Meet Trui Hanoulle. It’s strange how all fell silent climbing up the stairs. Only a second ago the streets were ringing with city sounds. The room, tucked away behind mountains of books, brightly colored books unable to conceal themselves and others contriving to go unnoticed. A big map on the wall. Although the sun was out I could imagine her sitting here, the rain drumming on the roof, the steady swish of a moderate downpour. It is a good sound to read by - the rain outside, blanketed in silence within. I had a sudden urge to be done with my task and stay in this house forever. Of all the emotions which surged through me as I spoke with Trui, the dominant one was excitement. She's a traveler, heart and soul, both of which she has in abundance. #Moveshedoes is her global project about women and girls claiming the public space using specific means of transportation. With her motorbike she made countless journeys to Iran and beyond (#book Girls, Muslims & Motorcycles #meisjesmoslimsmotoren) and was confronted with women facing prejudices, traditions, prohibitive laws, violence while moving in public spaces. All over the world, women are finding ways to overcome these obstacles. 'Bangladesh women are constantly harassed on public transport, so now there are female taxi scooter riders in Bangladesh and Tanzania carrying other women.' Each one of them changes her society from within, and becomes a role model inspiring others to follow suit. 'I wish my project wasn't needed, but it is. Do you remember the ship that blocked the Suez Canal? I know a Sea Captain who was accused of being guilty, which was nonsense of course, she was on the other side of the world at that time. But the damage was done, a meme went viral, it was a picture of the boat and a picture of her and it fit right in with existing prejudices, 'a woman at the wheel, blood on the wall'. Trui is very conscious of our smallness in this large world. That's why she documents her travels. Some learn to crawl first, she just rides. There is no end. There is only another road. 'Next year me and Gaea Schoeters are going to ride in Japan with Yamaha motorbikes in search of stories. By only working with female interpreters and filmmakers I try to create a safe space. It's a safety that is important to many of us, it creates an unspoken bond. It's also about emancipation, women's rights, about being an inspiration to others. Being queer I may be more sensitive to injustices against females, like an ever present undertone, a constant buzzing sound, if you're a person of color that's an extra buzz.' We talk about what drives us, why do we do what we do? We experience changes within ourselves, we share what we have learned, rise above our frailty and vulnerability and turn it to trust and hope. 'You need to realize that people from other countries don't want to 'take' anything from you, seeking refuge here. They want the same things we do: food, safety, a home, health, a family, but they don't find that in their own country. I want to get rid of that blindness and take away some of that fear. I've travelled so much, met so many people and want to pass on these insights.' Trui has a tattoo saying 'life shrinks or knowledge expands in proportion to one's courage', a quote by #anaisnin, and another one from #thelittleprince which translates to 'Straight ahead is not the most interesting, there's so much to discover in side roads.' Late at night I lie awake - but it doesn’t keep me from dreaming. Instagram : @truihanoulle Text : Biem D'hondt Photo : Marijn Achten

Dit is Madonna Lenaert, die het kruispunt van verschillende werelden verkent, grenzen laat vervagen en vaagheden concreet maakt. Lachend laten we onze hersenen kronkelen over maatschappelijk (on)aanvaardbare kaders terwijl we reflecteren over toekomstplannen en seks met de pizzabezorger. ’We zijn allemaal onderhevig aan patriarchale indoctrinatie, iets waar trans personen zich denk ik beter van bewust zijn dan cisgender personen. Mensen voelen zich goed als ze kunnen beantwoorden aan de verwachtingen die op hen gelegd worden, vaak zonder zich daar bewust van te zijn. Ik stelde onlangs de vraag op sociale media wanneer mannen zich man voelen en vrouwen vrouw: de antwoorden waren enorm interessant maar lagen ook enorm in lijn met stereotype beelden waar we mee opgroeien. Diezelfde relatie tussen het onbewuste en onze gevoelswereld kunnen we ook linken met porno. We fantaseren bijvoorbeeld over seks met de pizzabezorger, omdat dat een dominant script is in porno. Maar wel abstract, onbewust en persoonlijk verlangen schuilt daar onder? Misschien is je persoonlijke verlangen wel om seks te hebben met iemand die je niet kent, met iemand in een uniform of met iemand uit een andere sociale klasse. Porno voedt ons voorgekauwde scripts, waardoor we contact verliezen met de bron van ons seksueel verlangen. Hetzelfde zie ik gebeuren bij gender. Gender is voor mij iets abstract, maar we zitten vast in fantasie en script. In de media, op straat en in popcultuur krijgen we de hele tijd eenzijdige vrouwelijke/mannelijke script over ons heen; die vertalen we naar onze eigen beleving - het dominante beeld wordt ons verlangen, en wordt vrouwelijkheid/mannelijkheid op een enge manier beleefd, zonder in vraag te worden gesteld.’ Dansend met de schaduw van taal en inhoud horen we dezelfde melodieën, helder en ruisloos: 'Hoe is het mogelijk dat de pers erin slaagt om zoveel opinieschrijvers te laten schrijven of programma's te laten maken over iets dat ze niet weten, over iets dat ze niet ervaren. De verantwoordelijkheid van de pers moet erin liggen om nuance te brengen. Geen eenzijdige standpunten maar onderzoek wat juist is, fout of ambigu. Als iemand zegt dat het buiten regent en de andere spreekt dat tegen dan moet een journalist naar buiten gaan en kijken of het regent.' We zitten gevangen in een eindeloze beweging waar activisten heel veel strijd en verzet leveren om andere manieren van denken en leven te introduceren en eenmaal die denkwijzen maatschappelijk aanvaard worden, vergeten we het veelkoppige monster dat verslaan werd, de opofferingen, hardheid, destructie en zelfs gewelddadigheid die nodig waren om iets te bereiken. 'Denk aan de aidscrisis. Er was geen hulp, geen medicijnen, ze lieten het gewoon gebeuren. Wij kunnen ons nu niet voorstellen dat mensen écht hebben moeten vechten om de publieke opinie en de overheid te overtuigen om te helpen terwijl mensen doodgingen aan AIDS. In de VS en ook in Frankrijk zijn er echt zotte protesten geweest waarbij gebouwen van pharma industry werden binnengevallen, met rode verf besmeerd werden; mensen zijn echt heel ver moeten gaan in hun verzet. Ik zou graag ooit onderzoeken hoe dat mechanisme werkt dat het werk van activisten uitwist.’ Die inzichten zijn knooppunten van kennis, bouwstenen voor de toekomst, “If I have seen further it is by standing on the shoulders of giants”, Isaac Newton. Instagram : @madonna.lenaert Tekst : Biem D'hondt Foto : Marijn Achten

1. What does the queer community mean to you or what does being queer mean to you? I have been thinking about these questions for weeks now and still didn't find a satisfying answer :). My current conclusion is that I'm not sure what a 'queer community' is. Does this mean everyone who openly identifies as queer and is publicly visible? Or the people active in the 'organized' queer world, like in non profits, cafes, online platforms, events,...? For sake of not overthinking the question, I'm going to go with openly queer people. I'm approaching 'queer community' as a conceptual pocket of society that allows everyone who deviates from the heterosexual / cisgender norms to discover who they are without fear of mockery, discrimination, harrassment or having to defend themselves. I place a great deal of importance on representation. Partly because I didn't have any growing up myself, but mostly because it just is undeniably important. You can't be what you don't see. When I discovered that I was bisexual I was 14. I lived in a very small village and it was the year 2000. I knew I was bi, but didn't have any resources, references or role models. My only 'community' was the lesbian chat on chat.to.be . During my entire highschool period there was 1 gay boy and 1 lesbian girl. Not in reality, ofcourse. There were about 500 kids at my highschool so there definitely were more, including yours truly. But 2 out of 500 were out of the closet. 2/500 when statistically speaking you'd expect more like 50/500. That should tell you just how difficult it was to be openly LGBTQI+ in my village. I came out a year later (to a select few) and got less than encouraging reactions. My fears and hesitations turned out to be justified, so I crawled back into the closet. I remember trying to shrug the whole thing off and ‘move on’. The butterflies and homecoming I felt when I kissed a girl for the first time as a part of a game of truth or dare I told only my diary. That was my little secret. Until I was 18 and went to film school in Brussels. I started seeing a boy and came out to him after about a year of being together. We talked for hours and hours that night. Well, "talked"... I poured out my heart and looked for the words through my tears. He listened and comforted me. Apart from him there were a handful of other straight people who were supportive and didn't try to talk me out of it. But that 'queer community' remained a distant fairytale. Slowly I discovered my bisexual orientation. Mostly in silence and by myself. Fast forward to my coming to Ghent aged 23. It is here that I found my voice. I came out as bisexual with a Bang! I started meeting more LGBTQI+ people and even got a job at an LGBTQI+ organization. At this point I also knew I wasn't cisgender, but didn't say anything to anyone. Not even to the lovely people in my queer circle. It felt like the bi thing needed to exist out there for a while before i could add another layer of queerness. In retrospect I think I must've learned from my coming out journey as bisexual, that I had to discover these things on my own, independently. So coming out as non-binary went more or less in the same way: slowly, cautiously, and with a lot of introspection. Around 25 I came out as non-binary. Aged 30 I officially changed my name. Thanks to my place of employment and the people I surrounded myself with, this was never an issue. I was so much part of 'the queer community' that I didn't even see I was in it. I went from the shadows to the spotlights with a violent passion. Full of energy from feeling suppressed by society's expectations for an entire decade, I became visible and decided to dedicate my life to making the world a more queer friendly place. In whichever way I felt capable. Over the years and with a bunch of ups and downs I grew more and more comfortable with who I am. I personally don't care which pronouns people use for me anymore and brush being misgendered off like it's a speck of dust landing on my shoulder. At this point I just *am* queer. It's just as much part of me as the fact that I have brown-green eyes or size 41,5 shoes. It's a take it or leave it situation. 2. What would you like to change (in society, sports, for yourself or whatever goes through your mind) and how would you change it? I am a powerlifter and founder of Zacht Beton, a strength training PT studio that aims to make strength sports more accessible to everyone. For a few months now, Zacht Beton has been an official club at the powerlifting and weightlifting federation of Flanders (VGPF). Safe to say that my life is deeply embedded in the world of sports. Gender and (organized) sports aren't the best friends though. It's hard to think of a topic that creates more polarization in my life. Even when I worked for LGBTQI+ organizations we often called sports 'too complicated' to vocalize a firm statement about. The world of sports seems to put a magnifying glass to gender norms and bombard it as its primary source of division. Gender norms in society can be circumvented. You can buy your son a barbie doll if he prefers to play with a doll over a monster truck. In contrast, it is not as easy to conquer these binary gender norms when they are the foundation of your construct. No matter where you look -with some exceptions like roller derby and quidditch- male / female divisions are the first thing you face. In a way it's understandable. We prefer to simplify things into an easily digestible binary and there are a lot of anatomical, hormonal and chromosomal differences between (cis)man and (cis)woman that makes this binary division seem logical. Wouldn't it be easy if society was neatly divided into male / female, with all the physiological attributes that are associated with those boxes? Unfortunately for the binary minded, the world is a beautifully diverse tapestry of variations to this male / female binary. Not just in anatomical, hormonal, genital, chromosomal ways, but in ways of gender identity as well. To divide sports into a neat binary is to choose to ignore the diverse reality we live in. Binary division excludes entire groups of people in society. This is a fact. As a non-binary and competitive powerlifter I am pretty directly affected by this. I compete in the female division and register as 'F' for my insurance. As things stand however, I'm alright with this. My physiology is 'female'. I have an estrogen dominant body, XX chromosomes as far as I’m aware, and I’m not on any hormones. I wouldn't stand a chance in the male division, nor would I want to be there. As things stand -by which I mean the binary female / male basis upon which sports are built- I wouldn't want it any other way. The first few years I struggled with this, but I’ve found a way to shelf these feelings out of love for my sports. In a way I am lucky to be able to do this. There are trans and intersex people out there who are inadvertedly banned from practising the sports they love. Trans people who go through medical transition are straight up excluded from competing. And not just in elite competition. Very often this exclusion happens with kids and adults practicing sports on an amateur level. In several states in the US there are state laws prohibiting trans kids from participating altogether. This is outrageous and 100% fueled by transphobia, despite the 'rationalizations' often given. Elite trans athletes have to meet very strict WADA (World Anti Doping Agency) rules before they get the green light to compete. These rules don’t cut it for many though, and as a consequence trans athletes who dare to follow their dreams are faced with horrendous hatred. Intersex people with variations in hormones, chromosomes and sex characteristics face the same exclusion. This affects not only trans, non binary or interesex people but all of us, since now girls who are deemed to be more 'masculine looking' or manage to reach unseen levels in their sports are forced to undergo intrusive testing, violating not only their right to privacy but their dignity and sense of self as well. If we take a step back, remove transphobia from the equation and look at this from an objective standpoint, we’d have to conclude that if divisions don’t reflect reality, they need to be revised and altered. Back to the drawing board! However, this is such a huge task that it could not be done in a few years. And in bridging this period until everyone is treated equally and fairly, I don’t see any other option than to include everyone. Trans, intersex, elite, amateur and novice alike. Note: some voices have gone up to create a separate division for trans people, drawing a parallel to the paralympics. However, there are some big issues with this idea they seem to miss. There would be hardly any participants in this category since exclusion of sports starts on a local level. Also, treating trans and intersex people as a separate category also further 'others' them and removes them from regular competition. This entire idea sounds like a 'let's group the weirdos and toss them aside so the real athletes can do their thing'. Frankly, it's disgusting and segregationist. Other issues are to be mentioned, like lack of attention and therefore sponsorship. There is however, in my mind, inspiration to be gathered from the way the paralympics organize their (competitive) categorization. This is based on physical characteristics and ability, not gender or sex. What this would look like in practice I don’t know, but I strongly feel like this is worth investigating. What offends me maybe most about trans exclusion from elite sports is the message it sends to trans kids out there. They are -in a very real sense- told they are not welcome. That there is no space for them and they will face hatred if they walk into their local sports club. There is almost no bigger deterrence from participating in anything than this. Add this to the lack of openly trans inclusive policies in local gyms and sports clubs, the prevalence of homophobic and transphobic jokes and slurs, and you end up with an impossible uphill battle for a trans kid to start their journey. Practicing sports should be empowering, strengthening, inclusive. It shouldn't be such a fight for anyone to take even the first steps into any type of sport. If you want to keep sports fair and honest, like so many anti-trans voices out there claim, you welcome trans and intersex people - both in amateur and elite sports. Banning someone from participation is as far removed from the olympic mindset as can be. Instagram : @alexi_beton and @zacht_beton Text by Alexi De Greef, founder of Zacht Beton, powerlifter, PA and advocate for inclusive power training. Photo by Marijn Achten