Ik praat met Kaatje Bailleul a.k.a. Son Del Corazón over jezelf vinden in Chili, muziek maken, reizen en thuiskomen.
“Chili is een religieus land, zeker op het platteland waar ik de meeste tijd doorbracht. Ik heb daar massa’s meisjes leren kennen die totaal in de kast zaten en daar ook nooit uit konden komen binnen hun katholieke of evangelische families. Ik had een lief met evangelische ouders en onze relatie kon nooit officieel worden, voor hen waren we ‘beste vriendinnen’. We waren ‘ziek’, maar ze zagen ons wel graag.
In twintig jaar tijd is er enorm veel veranderd onder invloed van sociale media en de beschikbaarheid van informatie. Er zijn toch een aantal mensen die ik ken die nu openlijk gay zijn maar op het platteland blijft het een heel stuk moeilijker. Bij de families die daar al van generatie op generatie wonen ga je nooit echt iemand uit de kast zien komen."
Reizen. Volgens Alain De Botton is het een vorm van levenskunst, over de openheid en bereidheid om de wereld op jezelf te betrekken en je af te vragen wat je plaats erin is. “Reizen zijn de vroedvrouwen van onze gedachten”. Volgens Socrates moet je niet verbaasd zijn dat reizen je geen goed doet want wanneer je jezelf meeneemt blijf je opgezadeld met de reden die je wegdreef.
Maar wie (lang) reist zal de wereld en dus zichzelf anders gaan zien. Je komt dichter bij de essentie. Eerst vrij letterlijk als je beslist wat wel en niet essentieel is om de koffer in te mogen. Bruno Latour schreef dat de mens zich niet langer buiten de zich omringende werkelijkheid kan plaatsen. Je kijkt van buitenaf, via een venster naar de wereld die niet de jouwe is. Als je langer in die wereld verblijft en door dat venster staart dan ga je een reflectie, een zacht spiegelbeeld van jezelf zien, dat verandert met het licht dat komt en gaat. Voor je er erg in hebt kun je je omgeving niet meer los van je reflectie zien, en ben je met die nieuwe omgeving verbonden.
“Al in het middelbaar had ik besloten om de wereld rond te trekken. Ver, heel ver weg. Braaf als ik was ben ik eerst gaan studeren en heb ik m’n diploma behaald. Na m’n studies ben ik vertrokken, alleen, met de rugzak, de wijde wereld in. Zoekend in Zuid-Amerika omdat ik onmiddellijk een hele sterke connectie voelde met de Spaanse taal, ook al was dat toen maar met een mondjevol Spaanse woorden. Die eerste keer wou ik het hele continent doorreizen maar ben ik uiteindelijk in Chili blijven plakken. Tijdens m’n speuren naar meer en anders vond ik onderdak bij mensen thuis, nu 20 jaar later zijn dat nog altijd m’n maten. Alle reizen vertonen min of meer hetzelfde patroon. Zittend op een bankje in het platteland waar nooit veel gringo’s vertoeven, komen de locals langs me zitten om me te vragen of ik niet bang ben, als meisje alleen - neen! - en dan volgt er een avontuur. Dag tot dag mee mogen leven in hun doen en laten, elkaars cultuur exploreren, kijken welke stukjes in elkaar passen. Ondertussen ben ik veel naar Chili teruggereisd en woonde en werkte ik daar ook zes jaar. Die connectie met het land kan ik moeilijk met woorden uitleggen (amoureuze verwikkelingen hebben er ook mee te maken).
Het Spaans is een taal die me echt ligt, het is ook taal waarin ik zing. Er zitten veel aaa’s en ooo’s in, die klanken spelen sterk in op deze zones, (wijst naar hart) terwijl Nederlands heel veel medeklinkers bevat, die voelen kort en hard en dat voelt meer als dit (wijst naar haar voorhoofd). Die cultuur werkt voor mij veel meer vanuit gevoel, met plaats voor grote emoties. Ook al is Nederlands m’n moedertaal, dat is niet de taal waarin ik voel, maar de taal van rationaliteit en denken.”
“Rond m’n achttiende was er niet alleen die fernweh maar begon ik ook te zingen. Tokkelend op de gitaar werd me verteld dat m’n stem op die van K’s Choice Sam Bettens leek, en mega fan als ik was, ben ik daardoor blijven oefenen. De Spaans - en Engelstalige muziek die ik nu breng zijn een mix van zelfgeschreven songs en covers die me doen voelen of ontroeren. Dat ritme is onder mijn huid gekropen, die vlucht heeft me doen thuiskomen.”
“Vroeger deed ik gelijk welke job zodat ik kon reizen, maar dat is veranderd. Als ik mij slecht of goed voel, ik doe niks liever dan zingen. Ik heb altijd een stapje vooruit gezet om dan weer een stapje terug te nemen maar nu doe ik wat ik het liefste doe en daarnaast een job die zinvol is zoals toen ik les gaf aan de Steiner school in Chili. Het is belangrijk om je eigen verhaal te schrijven.”
Instagram : @son_del_corazon_
Tekst : Biem D'hondt
Foto : Marijn Achten
Comments