Queer betekent letterlijk eigenaardig, en dat is een term die ik met liefde koester. Het heeft me nooit afgeschrikt om anders te zijn, omdat "anders” een relatief begrip is. Ik groeide op met het idee dat normaal al gek genoeg was en dat je maar beter kon meedeinen op de golven van de maatschappij. Maar wat is normaal? Wie is de maatschappij? Ik toch ook? Waarom zou je grijs of beige willen zijn als je ook kan stralen in technicolor?
Loyaal zijn aan wie je bent, je hele kleurenwaaier accepteren en vieren lijkt mij een mooie betekenis voor queer. In een ideale wereld zonder schaamte, schuld of onzekerheden. Maar daar zijn we nog niet.
Toen ik opgroeide had ik geen gay-vrienden. Ik exploreerde mijn seksualiteit via chatrooms en vluchtige ontmoetingen. Ik volgde de beat van mijn eigen drum en had daar ook geen problemen mee. Achteraf besef ik dat ik opgroeide in een geprivilegieerde bubbel. Ik kom van liefde, werd geaccepteerd, ik kweekte eigenliefde, sloot me af van toxische vooroordelen en bekeek het als hun probleem. Pas later ontdekte ik dat mijn verhaal niet hét verhaal is en dat mensen kampen met schaamte, veroordeling, aangeprate schuldgevoelens..
Een jongeman vroeg of ik homo was. Ik moest lachen om de directheid, en antwoordde dat ik inderdaad homo ben en gelukkig getrouwd. Iets in zijn blik veranderde. Zijn ogen begonnen te fonkelen en ik zag hem groeien : Ik heb ook een vriend! Hij was blij dat ik er ongegeneerd voor uit kwam. Hij kwam maar al te vaak mannen tegen die stiekem moesten zijn. Ik hoorde het enthousiasme in zijn stem, en kon alleen maar denken: Dit is community. Dit is waar het om draait. Herkend, en vooral erkend worden.
De wereld is nog niet kleurrijk genoeg. We hebben de gewoonte om te labelen, te definiëren, om zo beter te begrijpen. Maar we begrijpen nog niet dat daar ook een keerzijde achter schuilt. Labels omvatten ook vooroordelen. We kunnen vijzen voorzien van een label, geen mensen. Dat is te zwart-wit en mensen zijn niet zwart-wit. Ik droom van een wereld waarin uit de kast komen niet meer nodig is. Waarin mensen zichzelf kunnen zijn zonder verantwoording te moeten afleggen. Ik droom van meer acceptatie, ik droom in technicolor.
Instagram : @roenlommelen
Tekst : Roen Lommelen
Foto : Marijn Achten
Comments