"Het recht kan een katalysator zijn voor maatschappelijke verandering. Door strategische zaken aan te pakken, openen we nieuwe wegen voor gendergelijkheid en queer rechten.”
In het bruisende hart van Brussel ontvouwt zich Jonas (die/hun, queer) hun appartement, een plek waar de stadsdrukte vervaagt tot een verre echo. Je komt binnen door een grote poort waarvan je nooit zou vermoeden dat er appartementen achter liggen verscholen. Het brutalistische binnenplein vormt een intrigerende overgang naar de industriële oase die Jonas hun thuis noemt. Tonen van beton, hout en roze neonlicht leiden ons door de hal naar de living.

Ons gesprek begint waar elke geweldige relatie start: bij het succesvol vervangen van de stortbak van een toilet. We ontdekken de noodzaak voor queer loodgieters - want laten we eerlijk zijn, wie heeft er nu geen behoefte aan queer loodgieters die je leidingen checken? - terwijl we baklava verorberen van de Syrische bakker om de hoek.
Mensenrechtenjurist
Jonas werkt als mensenrechtenjurist en beleidsexpert bij een overheidsdienst waar die rechtspraktijk en activisme combineert. “Ik begon er initieel op de juridische dienst, waar we gratis advies geven aan mensen die gediscrimineerd werden.” Doorheen de tijd specialiseerde Jonas zich in de thema’s transgender, intersekse en sekswerk, en maakte uiteindelijk de sprong naar de beleidsdienst als beleidsadviseur binnen die topics. “M’n job toonde me dat er heel veel creativiteit schuilt in juridisch werk. Vernieuwende interpretaties maken van het recht een belangrijke katalysator voor maatschappelijke verandering”.
Academische reis met obstakels
De weg naar het juridische veld was voor Jonas niet vanzelfsprekend. “Ik wou bewijzen dat ik iets kon, aan al die mensen die aan mij twijfelden,” vertelt Jonas over hun keuze voor rechtenstudies. Het was een beslissing geboren uit rebellie tegen een onderwijssysteem dat hun potentieel niet zag. “In het middelbaar zag niemand mijn capaciteiten. Ik werd weggecijferd vanwege wisselvallige resultaten, maar diep vanbinnen wist ik dat er meer in me zat.”
Die intuïtie bleek juist. De diagnose van ADHD tijdens het eerste jaar rechten bracht helderheid. “Het was alsof er eindelijk een lens werd aangereikt waardoor alles in focus kwam. Voor de diagnose was elke dag een worsteling met concentratie en structuur. Zonder medicatie is mijn hoofd als een ruimte waar honderd stemmen door elkaar schreeuwen. De medicatie transformeert die kakofonie tot één heldere stem," legt Jonas uit. Toch is hun relatie met de medicatie ambivalent: "Het brengt focus en stabiliteit, maar ten koste van een bepaalde levendigheid. De donkere dingen voel ik minder sterk, maar ook de goeie dingen worden wat gedempt. Alles kleurt wat minder intens."
Personal Trainer
Doorheen die jaren van zelfontdekking was er één kantelmoment: krachttraining. Zoals zovele queer personen haatte Jonas de sportlessen op school met passie, en accepteerde die dat er voor hun geen plek was in de sportwereld. Alles veranderde echter toen Jonas de sportstudio van trainer Boris binnenstapte. “Ik zeg vaak dat m’n eerste trainer meer deed voor m’n zelfbeeld en geloof in m’n eigen kunnen dan welke psycholoog ook”.
Afgelopen zomer volgde Jonas zelf een opleiding ‘Personal Trainer’. In 2025 wil die in bijberoep starten als trainer voor mensen die op zichzelf niet zo eenvoudig hun weg vinden in de sportwereld, zoals queer personen en vrouwen. “Zo wil ik de cirkel rond maken en zoveel mogelijk anderen toegang geven tot wat sport voor mij deed.”
ILGA
De conferenties van Transgender Europe en ILGA Europe, de Europese Trans en LGBTQ+-koepelorganisaties, vormen voor Jonas een van de hoogtepunten van het jaar. “Elk jaar komen honderden queer mensen een week samen in één hotel. Die omgeving is bijna surrealistisch: een week van activiteiten, workshops, meetings in een wereld waar alles kan, iedereen elkaar ondersteunt en er volledige toegankelijkheid en begrip is. Concreet ziet het er zo uit: 2 gigantische valiezen, zeker drie verschillende outfits per dag en zowat 500 mensen die dat de normaalste zaak van de wereld vinden.” (gelach)

Technologische splijtzwam
Terwijl we samen over de ‘singularity’ mijmeren, spreekt Jonas hun geloof uit in de potentie van technologie om menselijkheid te ondersteunen. “Ik denk dat technologie ons kan tonen dat al die beperkingen die we onszelf opleggen en de onderscheiden die we maken tussen mensen, eigenlijk allemaal niet echt zijn. Als we honderd jaar in de toekomst zouden reizen, denk ik dat we het vreemd zullen vinden dat we ooit zo focusten op onze betekenisloze verschillen, in de plaats van op wat ons bindt”.
Die technologische revolutie is voor Jonas geen abstract concept maar een concrete realiteit die de queer gemeenschap al diepgaand heeft getransformeerd. “Vóór het internet werden we uit de geschiedenisboeken geschreven, onze verhalen systematisch uitgewist. Je werd geboren in je dorp, zonder zichtbare queer representatie. Je dacht de enige te zijn, gedwongen om het proces van identiteitsvorming geïsoleerd te doorlopen.
Toen ik jong was, verdwaalde ik urenlang in de bibliotheek, zoekend in boeken en op de computer naar mensen zoals ik. Nu kan een twaalfjarige met enkele klikken een rijke geschiedenis en gemeenschap ontsluiten. We beginnen niet meer vanuit een vacuüm. Dat internationale gevoel van verbondenheid - dat is voor velen pas een realiteit geworden sinds het internet.”
Dat optimisme botst echter met de verontrustende trends waarin techreuzen platforms gebruiken als politieke wapens en vormt een wrange achtergrond voor Jonas' hoopvolle blik. Algoritmes polariseren, en de grens tussen verbinding en manipulatie vervaagt. Deze dualiteit maakt van sociale media zowel een krachtig hulpmiddel als een gevaarlijk wapen.
“Ik worstel met die dualiteit. Vroeger spendeerde ik uren online, maar ik merkte dat m’n wereldbeeld daardoor heel nauw en angstig werd. In een poging te ontsnappen aan de macht van big tech verwijderde ik m’n social media en probeer ik nu heel bewust met technologie om te gaan; ik gebruik het gericht voor zaken die bijdragen aan wat ik belangrijk vind, zoals kunst, kennis en community.”
In een tijd waarin de techplatformen vaak wordt gezien en gebruikt als splijtzwam, houdt Jonas vast aan optimisme over menselijke connectie. “M’n vrienden noemen me hopeloos naïef, maar ik geloof oprecht dat als mensen maar even een kort gesprek zou hebben met een queer persoon, of iemand die anders is, veel van de tegenstand zou verdwijnen. Als je de karikatuur die je van de ander maakte doorbreekt, en jezelf herkent in de mens die voor je zit, zie je dat we uiteindelijk toch allemaal gewoon op zoek zijn naar hetzelfde.”
Misschien is het precies die 'naïviteit' - dat hardnekkige geloof in ontmoeting en community building - die we nu harder nodig hebben dan ooit. Want terwijl techgiganten hun platforms inzetten als politieke wapens, hun macht consolideren en algoritmes ons verder uit elkaar drijven, wijst Jonas naar een krachtige waarheid: echte verandering begint nog altijd bij een gesprek tussen mensen.
Tekst: Biem D'hondt
Foto: Marijn Achten