Francine en Marleen zijn de covoorzitters van ‘De Roze Bink’, de Limburgse vereniging voor LGBTQIA+ mensen met een beperking. We ontmoetten hen in het Hasseltse regenbooghuis, waar ze hun ervaringen met ons deelden. Dit is het gesprek met Francine.
De Roze Bink
“De Roze Bink is een vereniging die elke maand diverse activiteiten organiseert voor holebi’s, transgender en intersekse personen (LGBTQIA+) met een beperking. Deze variëren van museumbezoeken, een picknick, tot poëtische lezingen.
We willen de leefwereld van onze mensen vergroten en hen in contact brengen met de samenleving. Ook het taboe rond seksualiteit en handicap moet doorbroken worden. Daarom nodigden we vorig jaar Aditi vzw uit, een organisatie die personen met een beperking en ouderen begeleidt in hun zoektocht naar seksuele dienstverlening en intimiteitsbeleving. Een van de leden van de Roze Bink vertelde hoe ze gebruik maakt van deze dienst.”
Eerst krijg je een consultatiegesprek met een medewerker van Aditi vzw, die geeft advies en informatie. Je moet ook rekening houden met een wachttijd van 8 tot 10 maanden, omdat er een grote vraag is naar seksuele dienstverlening en een tekort aan opgeleide sekswerkers. Het consultatiegesprek is niet gratis, de prijs is afhankelijk van je persoonlijke situatie.
“Voor veel van de Roze Binken is het vinden van een partner een uitdaging dus willen we de mogelijkheid bieden om hun gevoelens te delen en relaties op te bouwen. Wanneer ik met hen praat, merk ik dat ze vooral bezig zijn met relaties en seks, of het ontbreken daarvan.”
“Marleen, mijn covoorzitter, maakte me enthousiast voor de Roze Bink. Hoewel ik geen uitgesproken activist ben, zet ik me in voor mensen met een beperking. In Hasselt protesteerde ik mee tegen beloftes die niet werden waargemaakt, zoals die van gladde kasseien, die toch bobbelig bleken te zijn. Dat is voor mij een ramp, want dan heb ik twee morfinepleisters nodig om de pijn te verdragen.
Daarnaast deel ik ook getuigenissen via GRIP vzw, de mensenrechtenorganisatie van en voor personen met een handicap.”
Het meisje van de buren
“Toen ik acht jaar oud was, werd ik voor het eerst verliefd op het meisje van de buren. Ze had prachtige haren en een heerlijke lach. De reactie daarop was zo heftig dat ik naar de psychiatrie werd gestuurd, waar ik elke dag pillen moest slikken die me zouden ‘genezen’. Maar dat lukte natuurlijk niet en tot vandaag proef ik nog steeds die bittere smaak in mijn mond. Ondanks twee huwelijken voel ik me nog altijd aangetrokken tot vrouwen, pas heel laat durfde ik te laten zien wie ik echt ben.”
Voormalig staatssecretaris Sarah Schlitz, met wie Cavalier Queer binnenkort een gesprek heeft, diende een wetsontwerp in om conversiepraktijken te verbieden. De Ministerraad heeft dat wetsontwerp op 28 oktober 2023 goedgekeurd. Dit verbod is een krachtige daad om de slachtoffers te beschermen tegen dit symbolische, psychologische en soms fysieke geweld. Het is ook een signaal aan de rest van de samenleving dat degenen die niet ziek zijn niet behandeld moeten worden.
De beperking en de handicap
“Ik kreeg te maken met allerlei gezondheidsproblemen, zoals een CVA (herseninfarct), hersenontsteking, fibromyalgie, een ontsteking van het ruggenmerg, infecties, een gebroken rug en uiteindelijk de diagnose MS (Multiple sclerose, een chronische aandoening van het centrale zenuwstelsel). De dokter zei dat ik nooit meer zou kunnen lopen, maar ik liet me niet kennen. Ik weigerde naar huis te gaan totdat ik zelfstandig naar het toilet kon gaan. Dat was mijn doel. Ik bracht dag en nacht door in de gym, vastbesloten om weer te kunnen stappen. Ik ging toen heel ver over mijn grenzen, maar ik kon aan niets anders denken. Nu kan ik weer korte stukjes lopen, maar elke dag als ik wakker word, moet ik de pijn weer trotseren. Het duurde twee jaar voordat ik kon accepteren dat ik een rolstoel nodig had.”
Benidorm Bastards
“Het regende die dag, dus we zetten onze scootmobielen onder het afdak van het café. We plaatsten die zo, dat iedereen kon passeren. Ondanks toestemming van het personeel kregen we kritiek van een boze, wat zeg ik, rázende man. Hij schreeuwde dat we naar Spanje moesten verhuizen, de ‘Benidorm Bastards’. Met onze ‘luxe voertuigen’ palmden we het terras in. Ik repliceerde dat hij gerust de sleutel van mijn scootmobiel mocht hebben, als hij ook mijn benen wilde ruilen. Niet alle beperkingen zijn (even) zichtbaar en we krijgen vaak te maken met vooroordelen en discriminatie. Ik word regelmatig geconfronteerd met onbegrip en zelfs vijandigheid.”
“Toegankelijkheid is cruciaal voor ons. Als we naar Brussel gaan, dan nemen we het openbaar vervoer. In Hasselt is dat geen probleem, maar het aankomststation moet ook toegankelijk zijn en onze bestemming mag niet te ver van het station zijn. Ik heb een gratis abonnement van De Lijn, net zoals Marleen, maar we mogen er niet op met onze scootmobiel. Met de manuele rolstoel geraken we dan weer niet tot aan de bushalte. Onze ‘luxe voertuigen’ zijn noodzakelijk voor onze mobiliteit. We willen ook gewoon deel uitmaken van de samenleving.”
De Lijn is in december 2023 schuldig bevonden aan structurele discriminatie tegenover mensen met een handicap. De burgerlijke rechtbank in Mechelen heeft de Vlaamse vervoersmaatschappij veroordeeld voor inbreuken op het VN-verdrag inzake de rechten van personen met een handicap en voor inbreuken op het gelijkekansendecreet van 10 juli 2008. De rolstoelgebruikers die naar de rechter stapten, klaagden aan dat De Lijn hen niet voldoende toegang gaf tot het openbaar vervoer. Omdat niet elke bus of tram beschikte over een oprijplaat, omdat sommige chauffeurs weigerden om hen op te pikken of omdat ze niet met hun scootmobiel op de bus of tram mochten. De rechter oordeelde dat er te veel gelijkenissen waren tussen de verschillende casussen om toeval te zijn.
Recht op zelfbeschikking
“Ik heb besloten om in het voorjaar naar een serviceflat te verhuizen. Op die manier behoud ik de mogelijkheid om zelf te kiezen waar ik woon en hoe ik mijn leefruimte inricht. Ik wil ook zelf mijn spulletjes uitkiezen, die me dierbaar zijn. Als ik nog een paar jaar wacht, dan kan ik misschien geen beslissingen meer nemen en moeten mijn kinderen dat voor mij doen. En dan moet ik alsnog verhuizen, maar dan zonder inspraak. Momenteel kan ik nog anticiperen op een MS-opstoot, voel ik wanneer ik hulp moet vragen. Maar over een paar jaar kan dat helemaal anders zijn, want ik ga zowel fysiek als mentaal achteruit. Er komt een moment waarop ik wellicht niet meer in staat ben om adequaat te reageren. Het omarmen van mijn recht op zelfbeschikking is voor mij een manier om regie te houden over m’n leven en de keuzes die ik maak.”
Instagram: @derozebink
Facebook: derozebink
Mail: derozebink@gmail.com
Tekst: Biem D'hondt
Foto's: Marijn Achten